Czwarte sikanie Bożenki Kowalskiej recenzja

„Czwarte sikanie Bożenki Kowalskiej” to książka, która łączy w sobie elementy kryminału, komedii i surrealizmu, tworząc intrygującą mieszankę osadzoną w dość nietypowej scenerii domu spokojnej starości. Już sam tytuł zapowiada, że nie będziemy mieli do czynienia z typową powieścią detektywistyczną, a raczej z czymś wyjątkowo osobliwym.
Bożenka Kowalska mieszka w domu opieki. Jej codzienne rytuały, w tym tytułowe czwarte sikanie, stanowią punkt wyjścia do znacznie bardziej tajemniczej i dramatycznej historii. Fabuła rusza z miejsca, gdy Bożenka pewnego dnia postanawia nie obudzić się, co wywołuje chaos wśród jej współlokatorów. Śmierć starszej pani jest jednak tylko początkiem zagadki, bo wkrótce po jej zniknięciu ciała, seniorzy zaczynają snuć różnorodne teorie na temat jej losu, a atmosfera staje się coraz bardziej niepokojąca.
Na pierwszy plan wysuwa się Sabina, postać, która szybko okazuje się być najbardziej pragmatyczna i racjonalna. To ona, razem z podejrzliwym Antonim, prowadzi nas przez fabułę, pełną plotek, spekulacji i niedorzecznych teorii. Antoni podejrzewa morderstwo i lansuje dziwaczne hipotezy, które z jednej strony bawią, a z drugiej – sprawiają, że czytelnik zaczyna zastanawiać się, czy przypadkiem nie kryje się w nich ziarno prawdy. Dynamiczne interakcje między bohaterami nadają historii lekkości, a zarazem wzmagają napięcie, gdy Sabina zaczyna dostrzegać, że jej własne życie może być zagrożone.
Niestety, jednym z elementów, które najbardziej odbierały mi przyjemność z lektury, było nieustanne przypominanie o głodzie starszych bohaterów, walczących o jedzenie w codziennym życiu. Sceny, w których seniorzy przepychają się w kolejce do stołówki, marzą o budyniu lub innym słodkim deserze, a także ich desperacka walka o każdy posiłek, wywoływały we mnie smutek i refleksję. Jeszcze bardziej przejmujące były momenty, w których bohaterowie wspominali o swojej samotności, o braku odpowiedzi na telefony do rodziny, która zdawała się o nich zapominać. Te opisy nie tylko budowały ciężką atmosferę, ale też skłaniały do zastanowienia, jak często osoby starsze, zamknięte w podobnych ośrodkach, mogą rzeczywiście cierpieć na głód – nie tylko fizyczny, ale i emocjonalny. Myśl, że starsi ludzie mogą być tak bardzo osamotnieni i niedożywieni, a ich potrzeby często pozostają niezauważone, sprawiała, że trudno było przejść obok tych wątków obojętnie.
„Czwarte sikanie Bożenki Kowalskiej” to powieść, która z jednej strony oferuje zagadkę kryminalną podaną w wersji light, z drugiej zaś – opowieść o ludziach, którzy, mimo swojego wieku i ograniczeń, nadal potrafią żyć pełnią życia, spiskować i przeżywać wielkie emocje. To książka, która bawi, ale też skłania do refleksji nad życiem na jego ostatnim etapie.