Gdzie jesteś, piękny świecie recenzja

Moje pierwsze spotkanie z autorką i klops! Niedowierzam tym wszystkim pochwałom nad stylem Rooney i wydaje mi się, że zaprezentuję swoje stanowisko jako czytelniczego odludka, gdyż książka mojej sympatii nie zdobyła. A samą czynność czytania określiłabym jako mocno szarpaną.
Książkę wielokrotnie odkładałam podczas czytania i nie miałam ochoty do niej wracać, a w efekcie porzuciłam ją na 150 stronie. Nudy i jeszcze raz nudy. Zainteresowanie samym losem bohaterów, ich życiem i wyborami praktycznie równe zeru. Sama fabuła wprowadziła mnie w iście melancholijny klimat, czułam się mocno przygnębiona i przyznaję, że to dość niekomfortowa książka. Rozdziały opisujące życie bohaterów przeplatają się z ich korespondencją listową, podczas której wymieniają poglądy o świecie. Te długie e-maile o upadku świata brzmiały dość górnolotnie, czułam, że wkomponowano je nieco na siłę, a do tego brzmiały sztucznie jeśli traktować je jako realistyczną dyskusję. Autorka starała się ugryźć wszystkich newralgicznych tematów po trochu omawiając je skrótowo i powierzchownie. Czytamy zatem o wszystkim i o niczym. Ta cała egzystencjalna tyrada została pocięta mnóstwem erotycznych scen, które pasują tu niczym kwiatek do kożucha. Mamy zatem dyskusję na poważne tematy w mocno depresyjnym stylu, a na zachętę odrobinę erotycznych fantazji, bo w taki sposób wyglądają te sceny zbliżeń opisane przez Rooney. Nie są one realistyczne, brakuje w nich prawdziwości, są bardziej pragnieniami, aniżeli autentycznymi scenami.
Jeśli chodzi o narrację to mocno zmęczyła mnie jej forma. Dialogi nie są w żaden sposób oznaczone, wszelkie rozmowy między bohaterami pokazane jako tekst ciągły, co zdecydowanie utrudnia lekturę. Do tego dochodzą nic nie wnoszące opisy codziennych czynności, które można śmiało pominąć.
Nie odnalazłam się w prozie Sally Rooney, książka ani trochę nie potrafiła mnie zainteresować, a sama forma kompletnie do mnie nie trafiła. Było to moje pierwsze spotkanie z autorką i przyznam, że nie czuje się zachęcona, aby dalej poznawać jej twórczość, jak na jeden raz w zupełności mi wystarczy.