Zimowe dzieci recenzja

"Zimowe dzieci" to książka po którą sięgnęłam przez przypadek. Jeśli słyszałabym wcześniej opinie na jej temat to zapewne nie trafiłaby w moje ręce.
Nie lubię horrorów, nie lubię powieści grozy. To jeden z gatunków literackich na które na razie jestem zamknięta. Wampiry, strzygi, duchy, zombi to postacie powodujące bardziej mój ironiczny uśmiech niż szczere zainteresowanie.
A "Zimowe dzieci" Jennifer McMahon to opowieść o duchach, powrocie z zaświatów jednak w przypadku tej książki to tylko pretekst aby poruszyć temat w tej powieści najważniejszy: siłę matczynej miłości która jest silniejsza niż śmierć.

Akcja toczy się w 1908 roku oraz współcześnie. Na początku poznajemy historię młodego małżeństwa Sary i Martina którego pragnieniem jest posiadanie dziecka. Po kilku poronieniach i śmierci dwuletniego synka na świat przychodzi zdrowa dziewczynka Gertie która staje się oczkiem w głowie rodziców a szczególnie matki. Jednak pewnego dnia Gertie znika i po intensywnych poszukiwaniach jej zwłoki zostają odnalezione na dnie studni. Sara odchodzi od zmysłów. Nie jest w stanie pogodzić się z tą stratą i przypomina sobie lokalne legendy o śniących. Jej obsesją staje się przywołanie ducha Gertie niezależnie od ceny jaka przyjdzie jej za to zapłacić a ta okazuję się niezwykle wysoka.

Współcześnie poznajemy historię Kathrine która w krótkim odstępie czasu traci synka i męża. Stara radzić sobie ze stratą rzucając się w wir pracy. Przypadkowo w rzeczach męża znajduje starą książkę która okazuję się być pamiętnikiem Sary z początku wieku w którym opisała swoje przeżycia i próbę wskrzeszenia córki. Podążając tym tropem natrafia na ślad Alice - matki dwóch córek która mieszka w dawnym domu Sary. Jednak okazuje się że znika ona bez śladu. Okazuje się że te wydarzenia mają związek z wydarzeniami sprzed dziesięcioleci.

Książka urzekła mnie przedstawionym na kilka sposobów obrazem miłości macierzyńskiej: uczucia silniejszego niż wszystko inne które jest w stanie obudzić nawet zmarłych.
Autorka w umiejętny sposób dawkuje napięcie nie epatując przy tym krwawymi scenami choć nie można ukrywać że pojawia się w książce kilka bardzo dosadnych, realistycznych opisów. Ważniejsze są wewnętrzne przeżycia bohaterów, ich cierpienie i próba radzenia sobie z nim.

To nie jest książka o duchach. To książka o miłości, macierzyństwie i stracie. Bardzo mnie poruszyła.