O jedno cię proszę recenzja

Hannah i Owen są małżeństwem. Wspólnie wychowują nastoletnią córkę Owena. Wiedzie im się dobrze, do momentu kiedy mężczyzna nagle znika. Zostawia tylko krótką wiadomość i torbę wypełnioną pieniędzmi. Czy to zniknięcie ma związek z zamieszaniem jakie powstało w firmie, w której pracuje? Hannah wraz z pasierbicą postanawiają na własną rękę poznać prawdę. To co odkryją wstrząśnie na zawsze ich poukładanym życiem.

Przede wszystkim na uwagę zasługuje tu relacja na stopie macocha-pasierbica. Hannah od momentu poznania męża próbuje zaskarbić sobie zaufanie przybranej córki. Sama nie wspomina dobrze matki więc stojąc po drugiej stronie stara się zrozumieć dziewczynę. Zachowanie nastolatki tworzy jednak pewnego rodzaju barierę i pogłębia obustronną niechęć. W obliczu straty muszą wspólnie działać. Mur między mini z wolna zaczyna pękać i tworzą się zalążki głębszej relacji.

Książkę czyta się przyjemnie i bardzo szybko. Styl Autorki jest lekki, a fabuła jasno i sprawnie poprowadzona, posiada zwroty akcji i retrospekcje. Jednak nie do końca mnie to wszystko przekonało. Kolejny raz zabrakło mi napięcia i jakiegoś dreszczyku. Wiele scen było wręcz emocjonalnie płaskich. Historia po prostu płynęła własnym nurtem odsłaniając stopniowo wszystkie niewiadome. Nie odczułam większych emocji ze strony bohaterek i nie pomogła w tym nawet narracja pierwszoosobowa. W sytuacji jakiej się znalazły powinny aż kipieć strachem, niepewnością, żalem, poczuciem ogromnej straty, a nawet złością. Tutaj to wszystko wyglądało bardziej jakby poszukiwały sąsiada, a nie ojca i męża. Nie wiem, może ja mam inne wyobrażenie, jestem zbyt uczuciowa, ale tak to właśnie widzę i czuję.

Jak dla mnie na miano thrillera roku to zdecydowanie za mało. To mój ulubiony gatunek, ale przez to oczekuję od niego dużo więcej. Nie traktuję go jak opowieści czytanej tylko dla rozgrywki. Wymagam zdecydowanie większego ładunku emocjonalnego, czegoś co mną wstrząśnie i pozostanie w głowie na dłużej.

Ta historia jest po prostu dobra, ale nie wyróżnia się niczym szczególnym i z pewnością szybko o niej zapomnę.