Aquila recenzja

O czym jest książka „Aquila”? Czy jest to powieść przygodowo-awanturnicza z fabułą osadzoną w dawnych czasach? Czy może jest to powieść obyczajowa z odległego okresu historii Polski? A może jest to romans umiejscowiony fabularnie w siedemnastowiecznej Rzeczypospolitej? Czy raczej jest to powieść sensacyjna z konkretnego momentu demokracji szlacheckiej w państwie obojga narodów albo powieść szpiegowska dotycząca dawnych czasów?

Na wszystkie postawione powyżej pytania nasuwa się odpowiedź w stylu: i tak, i nie. Nie mamy w tym przypadku do czynienia z czystym gatunkiem przygodowo-awanturniczym, romansowym, powieścią obyczajową, sensacyjną czy szpiegowską osadzoną głęboko w historii naszego kraju. Elementy każdego gatunku można w tej książce odnaleźć, ale miłośnicy poszczególnych rodzajów mogą być zawiedzeni, że zbyt mało lub niepotrzebnie występuje w fabule zarys poszczególnych typów powieści...

Co zatem napisał autor? Jaką fabułę popełnił? Kluczem do odpowiedzi na tak postawione pytania może być nota „Od autora”. Przebija z niej świadomość twórcy, że gatunek powieści historycznej, tworzonej przez różnych pisarzy z naszego kraju i zza granicy, płynie od ponad dwustu lat bardzo szerokim nurtem. Autor na koniec swej wstępnej noty akcentuje, że przy tworzeniu fabuły przyświecał mu cel polegający na stworzeniu powieści z przesłaniem politycznym. Jakie więc jest przesłanie polityczne tej dwutomowej beletrystyki osadzonej w zamierzchłych czasach naszego kraju? Czy jest ono widoczne i przebija się na kartach utworu pomimo wielu wątków z różnych gatunków powieściowych?

Wydaje mi się, że trafnie odczytuję owo przesłanie: przy powszechnym pogubieniu się wielu osób zajmujących się polityką oraz w obliczu ich prywaty, jawnej zdrady i zaprzaństwa, wystarczy przynajmniej jeden uczciwy, znaczący i dalekowzroczny polityk wspierany przez szerokie kręgi narodu, a można przeprowadzić zasadniczy plan polityczny, akcentujący suwerenność wspólnoty i suwerenność tę w konsekwencji wzmacniający...