Zamknięte drzwi recenzja

Magda Szabo napisała swoją powieść w 1983 roku. Natomiast w 2003 roku otrzymała za nią francuską nagrodę literacką ‘Prix Femina Etranger’ za najlepszą powieść obcojęzyczną. Książka ta zasługuje na liczne nagrody, rzadko się trafia tak dobrze napisana powieść.

Pisarka, która jest narratorką tej powieści, ma wysokie mniemanie o sobie, ale jest osobą słabą, która nie potrafi ogarnąć świata wokół siebie i czasami brak jej zrozumienia innych ludzi. Mam wrażenie, że pomimo już panującego komunizmu, pisarka uważa, że w domu inteligencji powinna być pomoc domowa, aby odciążyć ją od spraw codziennych. Pisarka przeżywa szok, kiedy zjawia się Emerenec i zamiast wpaść w zachwyt, stwierdza „byle komu nie pierze brudów” i musi ich sprawdzić. Przyjmuje tę pracę, ale narzuca swoje warunki, nie ma w niej godzin pracy, ani czasu, jaki ma spędzać w ich domu, posiada własny klucz. Tak więc nie zjawia się cały dzień, a przychodzi o jedenastej wieczór i pracuje całą noc. Potrafi wyłączyć gospodarzom łazienkę na parę dni, bo pierze dywaniki. Tym domem rządzi Emerenec, a gospodarze muszą się podporządkować, nawet pies to wie. Te dwie kobiety łączy tylko miejsce pochodzenia, a wszystko dzieli, nie tylko wiek status społeczny, ale przede wszystkim podejście do życia. Sensem życia Emerenec jest praca fizyczna, to dla niej jest ona najwyższą wartością. Emerenec jest bardzo tajemniczą, zamkniętą w sobie kobietą, która nie wpuszcza nikogo do swojego domu. Posiada jednak małe grono znajomych, którzy zawsze mogą na nią liczyć. Emerence jest dla Pisarki zagadką, skąd ta prosta kobieta, nieczytająca, nieoglądająca telewizji, nieinteresująca się polityką posiada taką mądrość życiową. Pisarka powoli zbliża się do niej, zdobywa jej zaufanie, dzięki temu coraz lepiej ją poznaje. Czy jednak była w stanie ją zrozumieć, myślę, że te drzwi do jej zrozumienia cały czas są zamknięte.

„Zamknięte drzwi” jest perfekcyjnie skonstruowaną powieścią, która czyta się, jak kryminał, powoli odkrywając historię życia Emerence. Jednocześnie autorka zbudowała fascynujący, głęboki portret psychologiczny tej kobiety, którą tak życie doświadczyło. Dzięki postaciom drugoplanowym niemniej ciekawym ta powieść staje się wielowymiarowa. Zachwycił mnie styl i język powieści, trafność spostrzeżeń i opisów. W tej powieści nie ma zbędnych scen, czy opisów. Powieść psychologiczna napisana po mistrzowsku.