Wrzenie. Francja na krawędzi recenzja

Reportaż Anny Pamuły nie pozostawia złudzeń. "Wrzenie - Francja na krawędzi" porusza nas od środka, sprawia, że czytelnik sam walczy z przedstawianą nam historią. To nie jest tylko opowieść o terroryzmie, o religiach, ale przede wszystkim o ludziach, którzy cierpią. Zderzenie kultur we Francji miało już nieraz swoje konsekwencje w przeszłości. Ostatnimi czasy obserwujemy coraz groźniejsze zjawiska, ale co jest temu winne? Rząd? Religia? My - ludzie? Konserwatywne podejście?
Jest to reportaż, który cholernie ciężko mi się czytało muzułmańską prawdę, tak bliską stereotypów. To nie jest łatwa lektura. Przewrotna rewolucja pełna bólu, cierpienia, krzywdy, braku tolerancji, rozmowy, zaślepienia. Porusza tak trudne tematy, że trzeba ją dawkować. Podziwiam autorkę, która była tak blisko prawdy, poznawała bohaterów, wkraczała w ich życie i bez oceniania opisała to, co należało w końcu powiedzieć. Boli mnie brak ukazania innego społeczeństwa niż to skrzywdzone przez wiarę, politykę, rodzinę. Czy terror ma swoje granice? Czy tylko my odpowiadamy za swoje czyny?
Absolutnie nie zgodzę się, że to przewodnik po Francji, to książka, która zmusza nas do przemyśleń, próby zrozumienia czegoś, co u nas w Polsce nie wystąpiło (pewnie jeszcze), o terroryzmie, deficycie miłości, o takiej garstce ludzki, która się zgubiła albo cierpi przez swoich bliskich. Z losów przeróżnych bohaterów rodzi nam się obraz Francji pogrążonej w bólu, strachu, żałobie i modlitwie. Jak echo słyszałam słowa skierowane do wielu bogów, bo każdy z nas ma swojego, ale z prośbą o lepsze jutro. Mocne słowa, mocna historia, ale nie chce, aby właśnie z tym kojarzyła nam się społeczność czy francuska, czy muzułmańska, czy islamska.
Z brutalnymi konsekwencjami i zaślepieniem zderzają się bohaterowie, którzy mają jasno określony cel. Wciąż nie potrafię zrozumieć ich działania, tego buntu, pragnienia zemsty i niesienia krzywdy. Nieuzasadniona agresja jest dla mnie czymś niepojętym, nieważne czy fizyczna czy psychiczna. To była ciężka książka, ale uważam, że potrzebna. Brakowało mi wyraźnego zarysowania granic, aby nie pozwolić czytelnikom utożsamiać całej Francji z piekłem, które tam się narodziło.
Opowieść otwiera oczy, nie jest łatwa, ale pozwala się poddać zadumie, jakie my mamy wartości? Czym się kierujemy w życiu? Czy na pewno nikogo nie ranimy? Czym w ogóle jest dobro?