Erich Honecker. Biografia polityczna recenzja

Biografia ostatniego władcy NRD, rządził tym krajem przez 18 lat, od 1971 do 1989 r. Okładka książki zapowiada ekscytującą treść, ale to pusta obietnica. No cóż, czytałem wiele biografii polityków, ale ta jest chyba najbardziej nudna. Myślę, że po części należy to przypisać nieciekawemu życiu jej bohatera – typowego partyjnego aparatczyka, który pracowicie piął się po szczeblach kariery, a gdy zdobył pełnię władzy, to dzierżył ją twardą ręką.

Nie było w życiu Honeckera wielu dramatycznych epizodów, w młodości zainteresował się komunizmem, działał w niemieckiej młodzieżówce, w latach 1929-1931, przebywał w ZSRR – Mekce komunizmu. Prawie cały okres nazizmu przesiedział w więzieniu. A potem w NRD, najpierw był szefem organizacji młodzieżowej, ichniej ZMP, potem członkiem Politbiura, pupilkiem Ulbrichta, pierwszego władcy NRD, a potem w wyniku intryg i z poparciem Moskwy usunął Ulbrichta od władzy i sam zaczął ją mocno dzierżyć.

W czasie swoich rządów Honecker trochę się droczył z Ruskimi, bo chciał się dogadywać z Niemcami Zachodnimi za plecami swoich władców. Ale stawiać się za bardzo nie mógł, bo Sowieci trzymali go krótko: był tak ubezwłasnowolniony, że nawet nie wiedział, ile w NRD stacjonuje wojsk radzieckich; Enerdowcy szacowali ich liczbę na podstawie zużycia wody.

Życiorys to nudny, w porównaniu z nim biografie naszych władców komunistycznych: Gomułki, Gierka czy Jaruzelskiego, wyglądają jak powieści sensacyjne. No, może biografia Bieruta, równie bezbarwnego aparatczyka, jest porównywalna jeśli chodzi o poziom nijakości. Nie bez powodu mówiło się, że w obozie komunistycznym NRD było najnudniejszym barakiem (a Polska najweselszym).

Poza tym książka jest raczej płytka, na przykład prawie wcale Lorenzen nie pisze o odpowiedzialności Honeckera związanej z zabijaniem ludzi na granicy niemiecko-niemieckiej, czy o jego związkach z bestialstwami Stasi.

W sumie książka jest dosyć powierzchowna, ale jak już mówiłem, w dużej mierze dlatego, że temat jest tak nieciekawy, iż trudno było coś z niego wycisnąć. Polecam tylko amatorom przedmiotu.