Noelka recenzja

Wigilia Bożego Narodzenia jest dniem szczególnym. I choć właśnie wtedy zdarza nam się o tym zapominać, a bo to makowiec zrobił się trochę zakalcowaty, a bo jeden z domowników znalazł rodzynkę w serniku albo jak zwykle wszyscy nie są gotowi do wyjścia na czas - przy wigilijnym stole nasze troski zdają się magicznie znikać.

W tą pachnącą świeżo ściętym drzewkiem atmosferę, przepełnioną śmiechami najmłodszych, modlitwami najstarszych i
zalotnymi spojrzeniami pozostałych wprawia nas jak zwykle w zaskakującej formie, znakomita - Pani Małgorzata Musierowicz w swojej siódmej już części "Jeżycjady".

Każda książka z serii porusza odrębny wątek i jest fantastycznym scenariuszem opowieści, od której nie sposób się odciągnąć. W tytułowej "Noelce" poznajemy no...Elkę! Czyli siedemnastolatkę, która dojrzewa w towarzystwie trzech mężczyzn. Każdy z nich na swój lepszy, bądź nieco gorszy sposób pragnie dla niej tego samego - szczęścia, miłości i żeby była przede wszystkim dobrą i życzliwą osobą. Jednak w tym wieku pomysły Elki są różne, a i jej wolny czas, chce spędzać z osobami, które niekoniecznie budzą wszechobecne zaufanie na pierwszy rzut oka.

Jakiej wewnętrznej przemiany dokona nasza bohaterka? A co z niespodziewanym gościem? Czy ciepła i rodzinna atmosfera ma miejsce w każdym mieszkaniu, z którego widać choć małą łunę światła?

Szanowni Państwo, tego tytułu nie sposób nie znać. Jeżeli jesteście gotowi na poznawanie dalszych potyczek rodziny Borejko, wspólne śpiewanie kolęd, dzielenie się ostatnim groszem z biedniejszymi, a także nieprzewidywalne upadki i klaustrofobiczne utknięcia w windzie - warto zajrzeć do tej ujmującej lektury. Lektury, która pokazuje wieczerzę wigilijną z wielu różnorodnych stron. Może to być dzień pełen uśmiechu i radości, ale także przepełniony smutkiem albo wzruszeniem.

"Noelka" to książka, która powinna być sztandarową pozycją w okresie przedświątecznym dla tych młodszych, ale także troszkę starszych stażem czytelników.

"- Ja tam nie wiem, o co się kłócicie - ciągnęła Pyza. Przecież dobrze, że te dziewczynki tu były. Jedna ma na imię Maria, a druga Iza. Kiedy była ta awantura o ciuchy, Iza mi powiedziała (to ta starsza), że u nas było bardzo fajnie.
- Hm? - zdziwił się ojciec Borejko. Jak Ci to powiedziała? Po rumuńsku?
- Po swojemu - odparła Pyza. Ja nie rozumiem po rumuńsku. Ona po prostu pogłaskała mnie po buzi."