Królestwo recenzja

Po „Królu” Szczepana Twardocha po prostu musiałam iść dalej w tą mroczną historię, a uwierzcie mi „Królestwo” to już nie rynsztok, dziwki i gangsterka. To smród, śmierć i przetrwanie. Niektórzy uważają, że druga część jest gorsza, ma inny klimat. Co do tego ostatniego się zgodzę, bo jest ciemniej i straszniej, dla mnie „Królestwo” to majstersztyk. Smutno mi było jak czytałam, ale przestać czytać nie mogłam. Ryfka jako postać zachwyciła mnie najbardziej. Jej instynkt przetrwani i porównania do szczura, robaka – Nocnego Potwora. Ryfka w mojej głowie była pradawnym demonem słowiańskim, brudnym i chudym, z sklejonymi włosami i ogniem pałającym w głęboko osadzonych oczach. Ryfka to istota, której zeszłabym z drogi, ba! Na jej drodze nigdy bym nie chciała stanąć. To zupełnie nowa interpretacja kobiety zakochanej, kochającej. Nie będzie tu romantyzmu, zachwytów, ochów i achów. Ryfka w kłach niesie wielkiego Szapiro i karmi go niczym pisklę, przeżuwają mu jedzenie, aby on żył. Skoro jest jej, to przeżyć przecież musi. Czym jest śmierć, Naziści, Polacy, Ukraińcy i Żydzi wobec miłości Ryfki. Celowo nie używam słowa, że ją „polubiłam”. Trudno polubić jakiegokolwiek bohatera „Królestwa” - no może poza Dawidem i Danielem. Na co muszę zwrócić kolejny raz uwagę to język, jakiego używa autor. Piękny, niesamowity, hipnotyzujący! Uwielbiam to, jak w „Królestwie” wszyscy są winni. Każdemu się dostaje solidnym wiadrem gówna w twarz. Nie ma sprawiedliwego, wśród bohaterów Twardocha. Możesz być jednego dnia zwycięzcą, ale przegrasz, umrzesz i sczeźniesz. Możesz nawet dalej oddychać, jeść, trawić i wydalać. Kaszalot już Cie ma w swoich szponach, wciąga przez ogromną jamę opary Twojej duszy, myśli – zwał jak zwał. Karmi się niewybrednie. Nie będzie nikogo faworyzował. Możesz być dzieckiem, starcem, kobietą lub mężczyzną. Możesz mieć „wygląd” lub nie. Ta wibrująca kula gniewu głęboko pod nerkami, w lędźwiach będzie niczym gwiazda polarna drogowskazem dla Litani. Czytając „Królestwo”, jak przy „Królu”, nie umiałam wyjść z podziwu – tyle, że bardziej.