Wiatr ze wschodu, wiatr z zachodu recenzja

Ciepła i poruszająca opowieść o kulturze wschodu i jej zetknięciu się z kulturą zachodu.

Relacja młodej Chinki, wychowywanej od dzieciństwa w posłuszeństwie najpierw rodzicom, potem mężowi, której ciężko jest zrozumieć postawę nowoczesnego mężczyzny. Wzruszające są jej zwierzenia, gdy najpierw nie potrafi zrozumieć, dlaczego oblubieniec nie realizuje odwiecznego planu rodzin, gdy rodzi się między nimi uczucie, gdy młodych przepełnia szczęście i gdy radzą sobie z troskami. Posłuszeństwo, do którego przywykła bohaterka, okazuje się zbawienne dla jej małżeństwa, gdy za namową matki spełnia prośbę męża i pozwala rozwiązać sobie stopy. Scena ta jest jedną z najpiękniejszych w powieści.

Zderzenie dwóch kultur obfituje też w wiele zabawnych z naszego punktu widzenia sytuacji - naturalne "wynalazki": schody, klamki, mieszkania - stanowią barierę trudną do przeskoczenia dla młodziutkiej Chinki. W kulturze zachodu jest dużo zachowań, które ją szokują, ale które stara się zrozumieć - wszystko z miłości do męża. Ich bliskie relacje, serdeczność, życzliwość i ciepło są dowodem na to, że mężczyzna wychowany w tradycyjnej rodzinie chińskiej potrafi czerpać z korzyścią dla siebie i bliskiej mu kobiety pewne wartości. Jednakże droga do obalenia zabobonnych zachowań jest długa i bolesna, czego przykładem mogą być relacje między rodzicami i rodzeństwem. Zamęt, który wprowadził do rodziny brat bohaterki, pokazuje jak wiele jeszcze potrzeba lat, aby zmienić kulturę wschodnią. Czymś w rodzaju podsumowania zaistniałej sytuacji są słowa dziewczyny, która stwierdza, że gdyby nie miłość i mądrość męża, ona byłaby w tym samym miejscu co jej matka, to miłość zmienia jej spojrzenie na świat, który zna od dzieciństwa.

Polecam nie tylko na zimowe wieczory...