Bornholm, Bornholm recenzja

Na tę powieść czekałam dosyć długo w bibliotece i nie rozczarowałam się. Warto było i czekać, i przeżywać.
Początek fenomenalny. Czułam się tak jakbym powróciła do czasów dzieciństwa i spędzam lato u babci. Widziałam soczystą zieleń oświeconą przez promienie słońca, czułam dotyk traw na bosych stopach i te maliny - pyszne.
Dwie historie życia, dwaj mężczyźni, dwa spojrzenia na rzeczywistość. Dwubiegunowość narracji ma w sobie coś przyciągającego. Bardziej interesujący był dla mnie monolog młodszego bohatera i jego zwierzenia skierowane do nieprzytomnej matki. Ich relacje tak trudne, skomplikowane i tak prawdziwe, że aż nie sposób przed nimi uciec. Toksyczne relacje matki z synem nie mogły nikomu przynieść ani szczęścia, ani upragnionej wolności.
Podczas lektury nasunęło mi się kilka pytań na temat rodziny i życia po osiągnięciu dorosłości. Jak daleko sięga władza rodzicielska? Jak bardzo można skrzywdzić miłością? Czy od egoizmu rodziców można się uwolnić? Czy zawsze trzeba wracać, bo nie można nigdzie poza rodziną znaleźć spokoju?

Jedyne co mnie trochę raziło w narracji to brutalne spojrzenie na miłość małżeńską. Tłumaczę sobie, że to męskie spojrzenie i może z tej perspektywy naturalne.

Ta powieść na pewno długo będzie powracać w moich myślach jako przejmujące stadium chorej miłości matki do syna. A zakończenie - bardzo ciekawe...
Polecam.