A co wyście myślały? Spotkania z kobietami z mazowieckich wsi recenzja

Sięgnęłam po tę książkę z polecenia, trochę też dlatego, że reportaże można czytać z doskoku, po kilka stron dziennie, wracać po kilku dniach. Poza tym byłam ciekawa, tak po ludzku, czym różnią się kobiety mieszkające na wsi od tych w miastach.
Jedno jest pewne, życie na wsi diametralnie różni się od życia w mieście. Od małego obowiązki, inne priorytety, często trzeba siebie i swoje marzenia dołożyć na nieokreślone kiedyś. Dawniej kobiety były w cieniu mężczyzn. To oni przynosili do domu pieniądze, to oni mieli siłę by obsługiwać sprzęty rolnicze, to oni byli tymi, którym wolno było więcej. Małżeństwo tylko z człowiekiem ze wsi, bo miastowy nie zrozumie ile trzeba poświęcić. Obecnie troszkę się zmieniło, ale nadal czuć tą zaściankowość i brak wolności. Niby dzieci chodzą do szkół w większych miastach, niby nie są zmuszane do zajmowania się gospodarstwem po rodzicach, ale nie ma w nich takiej chęci poznania czegoś nowego, jakby ta wieś właśnie była w nich tak mocno zakorzeniona.
Ktoś może zarzucić, że jestem uprzedzona. Ja właśnie, czytając te wypowiedzi, odniosłam wrażenie, że to kobiety ze wsi czują się w obowiązku oceniać te z miasta. Jakby nie potrafiły zrozumieć, że każdy ma prawo żyć na własnych zasadach. Uderzyło mnie stwierdzenie, że my w mieście nie dbamy o siebie i wychodzimy byle jak ubrane do sklepu. Dla mnie to jest mój wybór, z którego korzystam. Czy też uwagi, że miastowe kobiety się nie malują, a przecież podkład i puder i tusz to podstawa. Kolejne ocenianie, kolejne robienie założeń.
Wieś jest hermetyczna, uprzedzona, ocenia innych. Na wsi jest trudniej się wybić, trudniej zawalczyć o siebie. I wieś jest podzielona, na starsze i młodsze pokolenie. Starsze to niestety msza w każdą niedzielę, Radio Maryja wieczorem, TV Trwam dla rozrywki. Młodsze zaczynają mieć powoli swoje zdanie, potrafię postawić granicę, zanegować coś, co im się nie podoba. Jednak na większe zmiany trzeba jeszcze poczekać.
Podsumowując, liczyłam na inną lekturę. Mniej wywiadów i rozmów, ale bardziej konkretnych, okraszonych wnioskami czy przemyśleniami obu stron. Podjęcie próby walki ze stereotypami. Skoro oddajemy głos kobietom, które zwykle stoją w cieniu mężczyzn, dajmy im powiedzieć coś więcej. Odniosłam wrażenie, że pomysł na książkę może i był dobry, ale coś po drodze się zepsuło i powstał taki sobie zbiór rozmów.