A co wyście myślały? Spotkania z kobietami z mazowieckich wsi

Ciekawy reportaż ukazujący różnorodność mazowieckich wsi i ich mieszkanek. W rozmowach z kobietami powtarza się cały czas podobny problem - Mazowsze to nie centrum. Centrum jest jedynie Warszawa i okoliczne miasta z jej aglomeracji.
Napisałbym też, że książka demaskuje sielankowość wsi, natomiast pokazano tutaj tak dużo różnych od siebie kobiet, że nie da się tego jednoznacznie napisać - dla niektórych wieś to nadal "wieś spokojna, wieś wesoła", a dla niektórych ta wieś naprawdę jest synonimem Arkadii.

Co mi przeszkadzało i trochę gryzło podczas lektury, to inna forma reportażu. Tutaj aż prosiło się o formułę "pytania(autorek)-odpowiedzi(mieszkanek)". Rzadko jednak pojawiają się takie fragmenty. Rozumiem ideę oddania głosu Mazowszankom; żeby to one same się wygadywały i mówiły o sobie, o życiu itd., ale nie do końca mi się to podobało. Myślę, że jeśli autorki zastosowałyby "pytania-odpowiedzi" to reportaż byłby treściwszy i dobitniej ukazywał to życie na wsi i jego różnorodność.

Wystarczająco dużo czasu straciłam na wysłuchanie tej książki, bym miała go jeszcze trwonić na pisanie dłuższej opinii, sorry.
Bez ładu i składu, powierzchownie, chaotycznie i stereotypowo o mieszkankach wsi. Takie sobie, najczęściej mało interesujące pogaduszki dwóch miastowych paniuś, z których wyziera poczucie wyższości, z mieszkankami wsi, różnymi: młodymi i starymi, biednymi i bogatymi, przedsiębiorczymi i zagubionymi, spełnionymi, rozgoryczonymi, kochającymi, zdradzanymi, takimi jak my wszystkie, nie tylko na wsiach.
Czułam się, jakbym czytała notatki z wstępnego researchu do powieści, która ma się rozgrywać na polskiej wsi, niekoniecznie mazowieckiej. Bo jeśli ta książka to nie były takie niechcący opublikowane zapiski, to nie rozumiem celu w jakim powstała.

to była książka, do której sięgałam na zasadzie "nie chce mi się czytać nic innego, to wrócę do tej", bo fakt faktem, konkretne rozmowy czyta się szybko i zgrabnie
a tak naprawdę żadna rozmowa nie wchodzi głębiej, brakuje czasu, gdy opowiada się coś przy bramie czy w drzwiach
zabrakło kompozycji; podziału książki na tematy, na jakieś działy, grupowanie; pewnie, książka pokazuje, że polska wieś jest różnorodna, niestereotypowa i ciężko ją skatalogować
może jak ktoś całe życie w wielkim mieście, jeździ komunikacją miejską i nie wie, co to znaczy, że nie ma autobusu, do najbliższej galerii jedzie się 40 minut i jest jedno liceum, to ta książka może szokować, zaskakiwać (albo jak ktoś pół życia pod kamieniem spędził i ma wyobrażenie wsi niczym z podręczników historii); ale jak ktoś pochodzi z małego miasta, otoczonego wsiami, to szok to nie jest
zabrakło konkretów; od reportażu bardziej przypomina to jakby ktoś z Eski zaczepiał ludzi na ulicy i pytał o kobiety na wsi, a te, może po raz pierwszy w życiu, mają szansę się wygadać, wyspowiadać
szkoda, bo pomysł fajny; może lepiej byłoby poznać wiele osób i wybrać kilka chętnych do dokładniejszego opowiedzenia, może rodzinę pokoleniową - jak różne pokolenia w jednym miejscu oceniają rzeczywistość
nie wiem, dla mnie nic wielkiego nie wniosła do życia, nie była jakimś odkryciem (ponownie - mieszkam na zadupiu), jedynie fajne, że ktoś tym kobietom dał głos - bo to niepodważalnie super opcja
ale źle wykona...

Ale mi się podobała ta książka! Życie na wsi nie musi być biedne i zaściankowe, nie zawsze to życie w mieście jest najlepszym wyborem! Uwielbiam literaturę faktu i ta książka znów to potwierdza. Kiedyś wyśmiewano ludzi „ze wsi”. Chociaż wydaje mi się, że na szczęście ten trend odchodzi w zapomnienie. Działa to oczywiście też w drugą stronę, te „miastowe” również mają dziwne zwyczaje. Niesamowicie było zagłębić się i poznać punkt widzenia kobiet z mazowieckich wsi. Nie zabrakło humoru, ale i smutnych historii. Każda wieś jest inna, jednym żyje się wręcz luksusowo inni zmagają się z biedą. Dla mnie to wartościowa książka i zdecydowanie polecam! A Ty masz ją w planie?

Książka mi się podobała. Uważam, że poznanie tak zróżnicowanych historii kobiet na wsi było szalenie interesujące. Reportaż skłonił mnie do refleksji. Słuchałam audiobooka, więc głos lektorki również miał duże znaczenie w moim odbiorze lekrury. Był on super dobrany.