Nikczemna fortuna recenzja

Rosalind Lang postanawia pracować dla kraju, aby odkupić swoje winy sprzed czterech lat. Niestety obecna sytuacja w Szanghaju wymaga Od niej jeszcze większego poświęcenia niż przewidywała. Jej kolejna misja polega na przeniknięciu do prasowej agencji, powiązanej z wrogą Japonią, co ma pomóc w wykryciu grasującego seryjnego mordercy i uzyskaniu innych tajnych informacji. Na domiar złego musi udawać żonę Oriona – agenta, który sposobem bycia doprowadza ją do szału. Nikt jednak nie ma pojęcia, jak okrutna i szokująca okaże się prawda, której tak skrupulatnie szukali.

„Nikczemna Fortuna” jest kontynuacją niesamowitej dylogii o kuzynce Rosalind – Juliette. Choć śledzimy losy innej bohaterki, mamy tu sporo powiązań. Przede wszystkim obserwujemy sytuację Chin cztery lata po „Burzliwych zakończeniach”. Wracają także postacie, które wcześniej pełniły funkcje drugoplanowe, a teraz grają pierwsze skrzypce.

Z radością wróciłam do tego niezwykłego świata. Do tej pory fascynuje mnie sposób, w jaki Gong kreuje tą całą otoczkę i opisuje wszechobecny chaos. Tu nie ma miejsca na spokój i normalne życie w społeczeństwie. Każdy bowiem czeka na czyjeś potknięcie, by później mieć pretekst do wkupienia się w łaski którejś organizacji. Po środku całego zamieszania żyje nasza główna bohaterka. Ze względu na minione wydarzenia, teraz działa pod innym nazwiskiem. Dodatkowo błyskawicznie regenerujący się organizm ułatwia kobiecie wykonywanie nawet niebezpiecznych zleceń. To dobrze wykreowana postać z przyzwoitą głębią i silną osobowością. Mimo że posiada cechy, które bardzo cenię w tego typu książkach, jej zbyt duża gburowatość często mnie irytowała.

Porządnie opisany wątek romantyczny dostarcza nam zabawnej i niekiedy uroczej rozrywki, ale i solidnego motywu fake dating połączonego z enemies to lovers.

Niewiele powieści funduje nam tak dynamiczną parę, jak Rosalind i Orion. Dwa zupełnie różne charaktery, inne cele oraz idee. Tymczasem nieważne, jak bardzo trzymaliby się na dystans, i tak między nimi iskrzy. Jednak z tej dwójki najlepiej wypadł Orion, którego pozytywna energia, poczucie humoru oraz nuta tajemniczości intryguje niemal od początku.

Fabuła rozwija się powoli, aczkolwiek na tyle sprawnie, aby nie była nużąca. Nie brakuje w niej zwrotów akcji, które szokują i wywołują wiele emocji. Problem w tym, że czasami autorka bardziej skupiała się na skali zadziwiania czytelników, zapominając przy tym o dokładnych wyjaśnieniach, wskutek czego historia ma sporo luk.

Polecam zapoznać się z tą powieścią albo z całą twórczością Gong, jeśli jeszcze tego nie zrobiliście.