Niezwykła wędrówka Harolda Fry recenzja

Każdy stara się szukać różnych sposobów i metod, aby walczyć z chorobą. Zwłaszcza z tą nieuleczalną. Czasami są to sposoby nietuzinkowe i nowatorskie. Ale zawsze jest nadzieja, że się z tej nierównej walki wyjdzie zwycięsko. Nadzieja umiera ostatnia …

Harold Fry, odpoczywający na zasłużonej emeryturze, nieoczekiwanie dostaje list od przyjaciółki, Queenie Hennessy. Dawno się nie widzieli, okazuje się, że Queenie choruje na nowotwór. Harold, pod wpływem listu, postanawia pójść do przyjaciółki, do miejsca, z którego nadano list – Berwick-upon-Tweed. To prawie pięćset mil, ale mężczyzna nie czuje się zrażony. Bez przygotowania, bez odpowiedniego ubioru i ekwipunku wyrusza na spotkanie z przyjaciółką. W przeszłości oddała mu przysługę, za którą jeszcze jej nie podziękował. Teraz będzie miał ku temu okazję. Mężczyzna daje przyrzeczenie, że dopóki on będzie w drodze Queenie nie umrze, zaczeka na niego. Czy rzeczywiście tak będzie? Czy mimo ciężkiej choroby kobieta liczy jeszcze na spotkanie z przyjacielem?

Niezwykła wędrówka Harolda Fry to wzruszająca opowieść o nieustannej wędrówce przez życie, po górkach i wzniesieniach, w słońcu i deszczu, w radości i smutku. Bo nasze życie to przecież podróż, codzienna i pełna emocji. Próba dotarcia do własnego „ja”, zrozumienia siebie samego, poznania odpowiedzi na nurtujące nas pytania. To również znakomita próba poznania samego siebie, swoich reakcji na określone sytuacje i zdarzenia. Mężczyzna wędrował sam i w grupie, w trudnych warunkach pogodowych, głodny i mokry, ale się nie zmęczył. Dlaczego? Bo miał nadzieję na ocalenie przyjaciółki, wiara dodawała mu otuchy i mobilizowała do poświęceń. Zrozumiał też, czym jet dla niego małżeństwo i czy małżonka Maureen, to ta jedyna. Przyjął do wiadomości, że jego syn odszedł i już nigdy nie będzie mógł go przytulić i powiedzieć mu, jak bardzo go kocha.

Ta powieść to piękna historia, która skłania czytelnika do szukania odpowiedzi na wiele egzystencjalnych pytań. Ale też ukazuje, że nie warto czekać w nieskończoność z rozrachunkiem z własnym życiem i swoimi bliskimi. Jeżeli chcemy im coś przekazać czy za coś przeprosić to nie czekajmy, nigdy nie wiadomo, co przyniesie każdy kolejny dzień.

Znakomita, pełna wzruszeń i emocji. Nie sposób o niej zapomnieć, zwłaszcza, że główny bohater zasługuje na naszą uwagę. Starszy pan, żyjący nadzieją i miłością, ciepły i serdeczny. W czasie wędrówki przechodzi wielką metamorfozę, która sprawia, że inaczej zaczyna spoglądać na przeszłość i stara się zrozumieć, dlaczego podejmował określone kroki w swoim życiu.

Bardzo wczułam się w tę opowieść, w wielu sytuacjach zachowanie Harolda odnosiłam do swojego życia. I nadal szukam odpowiedzi na pytania, które się pojawiły w trakcie lektury. Mam nadzieję, że z czasem je poznam …

Tę powieść powinien przeczytać każdy, aby zrozumieć i nadać sens swojej życiowej wędrówce ...