Kłamca. Machinomachia recenzja

Wstęp do książki autor rozpoczyna słowami "Nigdy nie wierz kłamcy". Jakub Ćwiek tłumaczy bardzo obszernie skąd te nowe historie w świecie Kłamcy się wzięły. Pomimo, że w zanadrzu ma wiele pomysłów na kolejne opowiadania, a także w planach inne formy rozwoju "uniwersum kłamcy" - bo to już uniwersum! - dał się podejść i wypuścić za namową Lans Macabre grę opartą o ten wszechświat. Kłamcianka to ciekawy dodatek do książki. Albo książka dodatkiem do gry?

"Kłamca 2,5: Machinomacha" to piąty już tom historyjek o nordyckim bogu Lokim. Numer nie pozwala jednoznacznie umieścić książki pomiędzy tomami 2 i 3, ponieważ opublikowane w nim teksty pochodzą z różnych przedziałów czasowych. Akcja opowiadań rozgrywa się w czasach, gdy Loki nie posiadał jeszcze swojego misia - Kłamczucha. Trzecie - nowela - jest już z czasu, gdy formowała się ekipa Kłamcy. Akcja noweli umieszczona jest gdzieś na początku powstania paczki, gdy członkowie ekipy się jeszcze docierali.

Bez dwóch zdań - jest to powrót na fali. We wszystkich tekstach znajdziemy ten fantastyczny klimat, jaki pamiętam z powieści 2-3, a którego brakowało mi już w "czwórce". W sumie nie ma tego wiele, bo zaledwie 190 stron tekstu - reszta to instrukcja do gry. Książeczka jest zatem bardzo cienka, ale i takie krótkie wydanie cieszy z racji powrotu do tej słynnej serii.

Pochwalam powrót do formy opowiadań. O wiele bardziej polubiłem tomy 1-2, które złożone były z luźno połączonych historyjek. W tym temacie Ćwiek ma dar niesamowity - potrafi wymyślać naprawdę odjechane historie. Pojawienie się Anioła Pakera w dresie, czy ogromnego Mecha-Zeusa przypomina mi najlepsze momenty z wcześniejszych tomów.

Przerwa w serii nie była znowu taka długa. "Kłamca 4: Kill'em All" pochodzi z 2012 roku, także nie ma tutaj co mówić o jakimś długim rozstaniu. Dłuższa luka - 4 lata - dzieliła tomy trzeci i czwarty. Strachu nie ma, bo na szczęście autor nie wyszedł z wprawy. Mam nadzieję, że to jeszcze nie ostatni "koniec" tej serii.