Dwór Srebrnych Płomieni. Część 1 recenzja

Jako fanka dworów nie mogłam sobie odpuścić tej części. Nawet mimo tego, że okładka nie została zmieniona, a sama książka podzielona na 2/3 i 1/3. Dzisiaj zrecenzuję dla was część pierwszą.

Z Nesta Archeron spotykamy się ponownie po wszystkich wydarzeniach związanych z królem Hyberni oraz tymi z ,,Dworu Szronu i Blasku Gwiazd". Dziewczyna, która niegdyś była zwykłą człowieczyną, jest teraz fae i ciężko jej jest pogodzić się z tą świadomością, jak i traumą spowodowaną przez wojnę. Nesta przez to wszystko zapada się w sobie i żeby nie skupiać na tym myśli... upija się do nieprzytomności, sypia z kim popadnie i doi pieniądze z prawie bezdennej skarbonki Rhysanda i Feyry. Pewnego dnia miarka się przebrała i jej siostra wraz z wewnętrznym kręgiem stawia jej ultimatum. Albo zacznie szkolenie i się ogarnie... albo będzie musiała odejść do krain ludzi. Nie muszę chyba mówić, co wybrała, prawda?



Nigdy nie sądziłam, że w jakimś stopniu polubię tą rozkapryszoną bestie. Nesta Archeron nigdy nie była moją ulubioną postacią. Zawsze uważałam ją za rozpuszczoną dziewuszkę, która nie chciała pomóc młodszej siostrze w przetrwaniu, kiedy jeszcze były ludźmi. I... moje postrzeganie tej postaci zmieniło się stopniowo, tak jak szła fabuła.

Oczywiście, na początku swoim zachowaniem tak mnie irytowała, że myślałam iż zaraz wywalę książkę przez okno. I gdyby nie mój cudowny Kasjan, tak pewnie by się stało... ale dzięki niemu zrozumiałam ją. Jej zachowanie i muszę przyznać, ze dziewczyna ma głębię. Nie jest bez powodu taka, jaką ją poznaliśmy w ,,Dworze Cierni i Róż" i naprawdę jestem w stanie zrozumieć jej chamskie i protekcjonalne obycie. Co nie znaczy, że spodobało mi się jej postępowanie względem sióstr...a zwłaszcza to, jak potraktowała Feyrę pod koniec książki (Masakra...).

Ale jedno trzeba przyznać Maas (No dobra dwa: bo Kasjan wciąż jest tym samym pociesznym, Illyrem). Autorka potrafiła dobrze tutaj poprowadzić postać. I chociaż ta pierwsza część miejscami jest monotonna (i nawalona podtekstami) to po jakimś czasie naprawdę dobrze się przy niej bawiłam. Nawet mimo kilku niespójności logicznych (wynikających też z tłumaczenia), które powstały przez mam wrażenie zagubienie Maas, to nie mogę odmówić tego, że książka jest fajna.

Nie wiem, może twórczość tej autorki jest moją piętą Achillesa... a może po prostu mam słabość do tych postaci i wspaniale stworzonego świata, ale moim zdaniem ta część zasługuje na 7/10.

(Drugą część ocenię osobno, a potem wyciągnę średnią z tych ocen)