Był sobie złodziej recenzja

Ta książka, wydana w 2009 r. jest debiutem Jacka Skowrońskiego, płodnego autora kryminałów i thrillerów. Muszę powiedzieć, że bardzo to zgrabnie napisane: rzecz jest opowiadana w pierwszej osobie, widzimy zatem świat oczami głównego bohatera, Rafała, tytułowego złodzieja, który przedstawiony jest jako profesjonalista: długo i starannie planuje swoje skoki, unika wszelkich kłopotów, przypomina mi trochę Arsena Lupina. Niemniej, przy okazji kolejnego skoku Rafał wpada w duże tarapaty i musi się z nich jakoś wywikłać.

Fabuła zmienia się szybko, wydarzenia gonią jedno za drugim, mamy strzelaniny i pościgi, pojawiają się policjanci, mafiosi, menele, piękne kobiety i kto tam jeszcze; czułem się trochę, jakbym czytał amerykańską powieść sensacyjną, nie chcę więcej zdradzać, aby nie psuć przyjemności czytania czy słuchania. A w ogóle to myślę sobie, że jest to świetny materiał na scenariusz filmu sensacyjnego.

Jest to kolejna książka, w której bohaterem jest człowiek czyniący zło, z reguły odrzuca mnie od takich ludzi, ale Rafał budził moją sympatię. Może dlatego, że przeciwstawiał się ludziom czyniącym większe zło...

Dwie rzeczy mi się w tej książce nie podobały, po pierwsze rzecz jest przegadana, Rafał się wymądrza, tworzy wątpliwe metafory, raczy nas nudnawymi zwierzeniami o swoim życiu wewnętrznym. Zatem styl jego wypowiedzi sugeruje, że zdobył jakieś wykształcenie, fabuła raczej tego nie potwierdza. Język zatem nie bardzo odpowiada osobowości bohatera i narratora. Oczekiwałbym raczej stylu Hammetta, czy Chase’a, nie mówię tu o Chandlerze, bo jest nie do podrobienia (wielu próbowało). Język tej książki zbliżony jest bardziej do Rossa MacDonalda, ale tamten był bardziej dojrzały, bardziej zwięzły. Z pewnością warto by autor popracował nad stylem, może jest lepszy w następnych książkach, nie wiem, bo nie czytałem...

Druga sprawa to nieprzekonywujące zakończenie, dla mnie melodramatyczne i rozczarowujące. Niemniej rzecz jest fajną rozrywką. Jak na debiut całkiem nieźle

Słuchałem audiobooka w dobrej interpretacji Rocha Siemianowskiego.