Niegrzeczne. Historie dzieci z ADHD, autyzmem i zespołem Aspergera recenzja

Jacek Hołub podejmuje trudny, ale bardzo ważny temat dotyczący dzieci. Podaje definicję ADHD, zespołu Aspargera i autyzmu.

Rodzice w rozmowach z autorem opisują doświadczenia ze swoimi chorymi dziećmi, bieganie od lekarza do lekarza, aby postawić diagnozę. Podkreślają, jak cudownie jest trafić na właściwego lekarza, dobrane leki, niejednokrotnie ratujące życie. Człowiek, będący w ciągłym stresie, ma myśli samobójcze, a posiadanie takiego dziecka powoduje stres permanentny. Nie wiadomo, gdzie leży u niego granica między złośliwością a chorobą. Jego zachowanie często jest nieakceptowalne przez ogół społeczeństwa: krzyki, wrzaski, bieganie, tupanie. Ktoś, kto nie ma styczności z takimi dziećmi, uznaje je za niegrzeczne, niewychowane. Te dzieci uczą swoje otoczenie pokory i akceptacji. Pocieszające jest, że przy autyzmie pomagają terapie, np. sensoryczna. Przykre , że ludzie, nie znając sytuacji i choroby dziecka, ferują wyroki .

Nawet nauczyciele mają kłopot z rozróżnieniem autyzmu czy ADHD od złego zachowania. Chodzenie po klasie, wychodzenie bez uprzedzenia, wykrzykiwanie różnych słów, rzucanie przedmiotami, kiedy coś się nie spodoba, to obrazki wyjęte z moich lekcji. Czasem przypadki są zdiagnozowane i wtedy rozwija się współpraca z rodzicami, ale często jednak nie ma diagnozy. Patrząc na dziecko z ADHD zastanawiam się, co siedzi w tej małej główce, że wrzeszczy, biega po klasie, rzuca przedmiotami, reaguje agresją na każdą uwagę.

Ciekawe są doświadczenia i przeżycia rodziców takich dzieci. Potraktowałam je jako cenne uwagi i zalecenia. Jedni rodzice rozumieją sytuacje na lekcji, gdzie muszę przekazać wiedzę dwudziestu uczniom, inni z uporem próbują wyegzekwować uwagę tylko dla swojego dziecka. Czy udaje się iść na kompromis? Czasami tak. Wszystko zależy od rodziców i dojrzałości uczniów w klasie. Dużo dają, jak zresztą podkreślają rodzice i opiekunowie chorych dzieci, rozmowy z rodzicami, pedagogiem szkolnym, psychologiem, dyrekcją. Dziecko zachowuje się inaczej w domu, a inaczej w szkole czy gabinecie psychologa.

Najczęściej opisywane są dzieci w wieku od 2 do 10 lat. Pocieszające jest, że dorastając, zmieniają się, stają się mniej agresywne, mniej wyobcowane, częściej panują nad swoimi emocjami. Niestety, są rodzaje głębokiego autyzmu, które nigdy nie ulegną poprawie, mimo podjętych terapii i pozostają z dzieckiem na zawsze.

Po lekturze stwierdziłam, że za mała jest świadomość nauczycieli, wychowawców w obszarze diagnozowania u dzieci zaburzeń rozwojowych i emocjonalnych.