Duszek ze starego zamczyska recenzja

Nie sądziłem, że polubię się z książkami kierowanymi do najmłodszych. Jednak od jakiegoś czasu coraz częściej sięgam do tej gałęzi literatury. Odnoszę wrażenie, że autorzy piszący dla dzieci, "starają się bardziej" i piszą o tym co dobre i wartościowe. Dlatego gdy dopada mnie zmęczenie tym wszystkim co złe, przykre, brutalne i wulgarne - wybieram bajki.

Nie kojarzyłem Zofii Szanter jako pisarki dziecięcej. Faktycznie nie z tego powodu jest znana. Zasłynęła przede wszystkim jako fascynatka historii i opiekunka zabytków Łemkowszczyzny. Przez lata angażowała się w projekty mające na celu zachowanie pamięci tego regionu. Choć pisała raczej do dorosłych odbiorców, zachowała się również ta bardzo sympatyczna bajka. "Duszek ze starego zamczyska" opowiada o przyjaźni między duszkiem i leśnym diabłem. Akcja została umiejscowiona w bliskich autorce Karpatach. Nie można się temu dziwić - region ten skradł jej serce. Dlatego też nie mogła wybrać lepszej przestrzeni dla akcji swojej bajki.

To książka, która jest cenna na dwóch poziomach. Wybranie jako jednego z głównych bohaterów leśnego diabła - Pazurkiewicza, pozwala poznać najmłodszym czytelnikom regionalne wierzenia. Przecież przesądy i przekazy o duchach i diabłach to część naszego dziedzictwa, które zostanie zapomniane, jeśli nie będziemy o tym opowiadać. Oczywiście to legendy, ale warto zachować je od zapomnienia. I "Duszek ze starego zamczyska" zdecydowanie pełni taką rolę. Najmłodsi czytelnicy mogą zetknąć się z leśnym diabłem, który okazuje się być bardzo sympatyczną postacią.

Ale książka ta jest też wartościowa na zupełnie innym poziomie. To przede wszystkim opowieść o pięknie przyjaźni. Choć książka nie jest długa, to obserwujemy na jej kartach rozwój relacji między Pazurkiewiczem i Ektoplazmusem - czyli tytułowym duszkiem ze starego zamczyska. Duszek lubi psoty, a leśny diabeł występuje w roli odpowiedzialnego, starszego i poważniejszego opiekuna.

Książka składa się z szesnastu niedługich rozdziałów. Każdy w podtytule streszcza co wydarzy się w kolejnej części historii. Autorka pisze w sposób bardzo przyjemny dla czytelnika. Ciężko jest się oderwać od lektury - zdecydowanie jest to książka, którą można pochłonąć "na raz". A wszystko jest okraszone świetnymi ilustracjami Katarzyny Kołodziej, które sprawiają, że leśny diabeł Pazurkiewicz jawi się jako naprawdę sympatyczny przyjaciel.

Jedyne na co mogę narzekać to fakt, że książka jest tak krótka. Chętnie bym poznał więcej przygód tych dwóch przyjaciół!


Książka z Klubu Recenzenta serwisu nakanapie.pl