Ciężar atramentu recenzja

*

Helen Watt została wezwana do obejrzenia zbioru siedemnastowiecznych dokumentów odkrytych pod klatką schodową w dużym, starym domu podczas remontu. Z pomocą Aarona Levy’ego Helen rozpoczyna pracę nad ustaleniem tożsamości autora tych cennych dokumentów historycznych i odkryciem, kim jest nieuchwytny Aleph. Niestety, nie mają nieograniczonego czasu na odkrycie wszystkich tajemnic dokumentów, bo wzywani są także inni. Rozpoczyna się więc wyścig z czasem, kto pierwszy odkryje prawdę. Po dokładnym zbadaniu dokumentów ukazuje się historia Ester Velasquez, która emigruje z Amsterdamu i trafia pod opiekę rabina, który został oślepiony podczas Inkwizycji. W obu historiach narracja przesuwa się w czasie, ale łatwo jest dać się wciągnąć w obie narracje.

Zarówno Ester, jak i Helen to zdeterminowane kobiety, które nie zawsze zachowują się tak, jak tego wymaga konwencja. Helen zmaga się także z chorobą osobistą, która utrudnia jej życie, dlatego musiała poprosić o pomoc młodszego, choć nieco zuchwałego kolegę. Sama jest osobą szorstką ale mimo to da się ją polubić, gdy pozna się jej historię.

Przeczytanie Ciężaru Atramentu zajęło mi niemal dwa tygodnie. Stało się tak z wielu przyczyn, między innymi dlatego, że jest to dość obszerna książka, ale także dlatego, że jest to lektura, której zwyczajnie warto poświęcić czas, a nie tylko przewracać stronę za stroną. To książka, którą warto przeczytać, przemyśleć i delektować się nią.

Każdy, kto lubi fikcję historyczną, która zmusza do myślenia i chce dowiedzieć się czegoś nowego powinien uznać tę książkę za interesującą lekturę, tym bardziej, że jest bardzo dobrze udokumentowana, co wbrew pozorom nie zdarza się często. Zdecydowanie poleciłabym tę książkę każdemu, kto szuka powieści poruszającej kwestie filozoficzne, wierzenia religijne, pokazującej, jak zmieniły się czasy, zawierającej silne, wiarygodne postacie i tajemnice.