Nieśmiertelni recenzja

Początek jest pożegnaniem… Mocnym uderzeniem w twarz, wypychającym powietrze z płuc wraz z okrzykiem: "Co tu się właśnie wydarzyło? Tak od razu, tak potężnie?" Klaudia Zacharska w swojej najnowszej powieści, "Nieśmiertelni", już od pierwszych stron wita nas solidnym ciosem zdarzeń, wymierzonym wprost w mroczne zakamarki wyobraźni. Każda kolejna kartka odsłania przed nami rewelacyjnie skonstruowaną historię, która potrafi zmrozić krew w żyłach. Po prostu wielbię!

Nela to dwunastoletnia dziewczynka, mająca niewidzialną przyjaciółkę. Teraz już nie wspomina o niej innym, bo ta podpowiada Kornelii, że inni uznaliby ją za szaloną. "Przyjaciółka" siedzi w jej głowie i od zawsze towarzyszy we wszystkim, rozpycha się w jej myślach, panoszy, pomaga, przeszkadza. Praktycznie nieustannie są razem,

ale dziewczynka odkryła pewien sposób,

aby zachować wolne myśli choć na chwilę.

Co ma z tym wspólnego gra na saksofonie

i Szalony Kapelusznik? Berenika bardzo nie lubi być uciszana. Ona na coś czeka. Na kogoś. Niecierpliwie i desperacko. Po trzynastych urodzinach Neli, Berenika zaczyna podejmować działania, aby odzyskać to, po co pojawiła się w głowie nastolatki..

Agata, nauczycielka dziewczynki, zauważa, że dzieje się z nią coś złego. Postanawia pomóc, ale początkowo nie wie, z czym przyjdzie jej się zmierzyć. Co Ty byś pomyślał, Czytelniku, gdybyś spotkał osobę, twierdzącą, że w jej głowie jest jeszcze ktoś inny? Rozdwojenie jaźni, inne schorzenie - pierwsze myśli, prawda? Basta (bo tak też jest nazywana Agata przez uczniów) nie wiadomo z jakiego powodu, prawie od początku wierzy w słowa dziecka o nieśmiertelnym bycie pasożytującym na niej w sferze umysłowej. A to dopiero szczyt góry lodowej. Gdy Neli zaczyna grozić realne niebezpieczeństwo, Agata, wraz z innymi osobami zainteresowanymi sprawą, podejmuje walkę o to dziecko…

Powieść zachowuje klimat tajemnicy, dozowanej w perfekcyjnych proporcjach, nieustannie utrzymujących uwagę Czytelnika na wysokim poziomie. Po początkowym tąpnięciu, którego kompletnie się nie spodziewałam, nastąpiło pewne wyciszenie emocji. Autorka bardzo umiejętnie zamienia delikatny nadmorski powiew bryzy, w szalejący sztorm. A wszystko to dzieje się tak niepostrzeżenie, że zaczytany plażowicz zostaje porwany przez nawałnicę tej niesamowitej powieści. W pełni usatysfakcjonowany wypływa na brzeg wraz z morską pianą dopiero w momencie przełożenia ostatniej strony. Dzięki poruszeniu w powieści wielu ważnych współcześnie kwestii (akceptacja społeczna, depresja), systematycznej budowie napięcia i graniu na emocjach Odbiorcy, spotkanie z kolejną książką Autorki uważam za kapitalne przeżycie! Gorąco polecam!