Podróż po miłość 1. Emilia recenzja

Zauważyłam, że coraz bardziej przekonuję się do rodzimej literatury. Niezwykle ciepłe historie, w których nie brak dreszczyku emocji, coraz częściej fundują mi polscy pisarze. Wśród nich znalazła się również Dorota Ponińska, której nie znałam, dopóki nie sięgnęłam po pięknie wydaną "Emilię", stanowiącą pierwszy tom serii "Podróż po miłość". Przeczytawszy zapowiedź tej historii, miałam co do niej pewne wymagania. Liczyłam, że będzie to świeża i fascynująca wędrówka po odmiennej kulturze. Z przyjemnością mogę Wam powiedzieć, że autorka spełniła wszelkie moje oczekiwania. No może poza jednym: książka była za krótka!

Powieść Doroty Ponińskiej przeczytałam już jakiś czas temu, ale sesja w połączeniu z pisaniem na siłę rozdziału pracy magisterskiej sprawiły, że narobiłam sobie sporych zaległości. Mimo to nadal pamiętam podekscytowanie towarzyszące mi podczas lektury "Emilii". Szczerze mówiąc, nie spodziewałam się, że książka ta wzbudzi aż tak moje zainteresowanie, dlatego wierzcie mi, że zdecydowanie ma w sobie to "coś".

Tytułową podróż odbywa Emilia Konarska. Poznajemy ją jako dobrze aspirującą dziewczynę, żyjącą w zakonie i kształcącą się pod czujnym okiem siostry przełożonej, która wybrała ją na swoją następczynię. Przeszłość dziewczyny rysuje się ciemnymi barwami - ojciec zaginął w powstaniu i wszelki słuch po nim przepadł, zaś matka zmarła, pozostawiając Emilię pod opieką zakonu. Na krótko przed przejęciem stanowiska siostry przełożonej, do dziewczyny przyjeżdża tajemniczy Selim. Przywozi jej informację, której nigdy nie spodziewała się usłyszeć: jej ojciec żyje, jednak przebywa w tureckiej niewoli. Przystojny Tatar nalega, by młoda Konarska pojechała wraz z nim wykupić rodziciela. I rzeczywiście, Emilia rzuca nauki klasztorne i jedzie z Selimem do Turcji, gdzie czekają na nią niesamowite przeżycia i dwaj adoratorzy - dumny lord Gainful oraz nieokrzesany Turek Zakir. Który z nich zdobędzie serce dziewczyny?

Odkąd przeczytałam powieść Doroty Ponińskiej, zainteresowałam się kulturą turecką. Dlatego darzę autorkę ogromnym szacunkiem, ponieważ nakreśliła wszelkie zwyczaje i obyczaje bardzo wprawnie i wnikliwie. Czytając "Emilię", czuje się ten orientalny klimat - coś niesamowitego! W moim odczuciu jest to książka świetnie napisana, posiadająca kilka mocnych atutów w postaci dobrze zaprezentowanych bohaterów, idealnie odwzorowanego świata przedstawionego oraz lekkiego, naprawdę przyjemnego języka powieści. Dorota Ponińska z powodzeniem wciągnęła mnie w świat Tatarów, w ich kulturę, tradycje i obyczaje, a muszę przyznać, że wszystko jest tam egzotyczne i na swój sposób fascynujące.

Książka nie jest też pod żadnym względem przesadzona - wątek miłosny może i jest nieco zawiły, ale nie wygląda nieprawdopodobnie. Mimo że mamy do czynienia z trójkątem, to nie jest on tak ostentacyjny jak w przypadku wielu powieści młodzieżowych. A co dla mnie najciekawsze: autorka wplotła między karty historii Emilii niezwykle interesującą opowieść o muzułmańskim mistyku Rumim, jego naukach, wierze i przyjaźni z Szumsem, tajemniczą personą, która przewraca jego życie do góry nogami. Choć nie rozumiem idei połączenia dwóch tak odmiennych wątków, to i tak doceniam starania Doroty Ponińskiej, jeśli chodzi o urozmaicanie czytelnikowi lektury i ukazywanie mu Orientu.

Zdecydowanie wpisuję się na listę fanów cyklu "Podróż po miłość". Jego pierwszy tom, który w pełni poświęcony jest postaci Emilii Konarskiej, pozytywnie mnie zaskoczył i stanowił dla mnie wyśmienitą lekturę. Spodziewałam się dobrej powieści i ku mojej radości otrzymałam celującą, a Wam gorąco polecam przekonanie się na własne oczy, jak wspaniałą, orientalną opowieść stworzyła dla nas Dorota Ponińska.

Ocena: 6/6