Podróż po miłość 1. Emilia recenzja

Ze wstydem muszę przyznać, że nie często sięgam po książki polskich autorów. Nie licząc twórczości Andrzeja Sapkowskiego oraz Andrzeja Ziemiańskiego, unikam ich prawie zupełnie. Kilka tygodni temu, w moje ręce trafiła powieść Doroty Ponińskiej "Podróż po miłość: Emilia". Zniechęcona tandetnym i zapowiadającym tani romans tytułem, rozpoczęłam lekturę bez większego entuzjazmu. Jednak z każdą przerzuconą stroną, świat wykreowany przez Dorotę Ponińską pochłaniał mnie coraz bardziej.

Życie Emilii Konarskiej zmienia się wraz z nadejściem powstania listopadowego. Ojciec dziewczyny, zapalony patriota, zostaje pojmany w walce i wywieziony za granice kraju. W wyniku niefortunnych, dramatycznych wydarzeń, dziewczyna trafia za mury klasztoru nieopodal Wilna, gdzie ma spędzić resztę swoich dni. Mijają lata, a Emilia wtapia się w poświęcone Bogu życie. Pości, modli się, aż do niespodziewanej wizyty pewnego mężczyzny i bezcennej informacji. Emilian Konarski żyje.

Debiutancka powieść Doroty Ponińskiej "Podróż po miłość: Emilia", to pierwsza część cyklu zainspirowanego największą pasją autorki, kulturą Orientu. Trzeba przyznać, że to właśnie dzięki tej fascynacji książka polskiej pisarki zawdzięcza swój urok. Wiedza absolwentki Uniwersytetu Warszawskiego, przekazana na kartach powieści zachwyca i oczarowuje czytelnika, wprowadzając go w świat egzotycznej Turcji.

Książkę można podzielić na dwie, wyróżniające się części. Rozdziały opisujące życie Emilii Konarskiej i bliskich jej osób, oraz część poświęconą Dżalaloddinowi zwanemu Rumim. Dzięki umiejętnemu połączeniu postaci historycznych z fikcyjnymi "Podróż po miłość: Emilia" nabiera nie tylko rozrywkowego charakteru. W subtelny sposób ukazuje sytuację polityczną Polski XIX wieku, ujawniając stosunek tureckiej władzy do uciśnionych sojuszników. Powieść napisana jest z niezwykłą jak na debiutującą pisarkę lekkością, nie mając nic wspólnego z banałem, którego się obawiałam. Opisy prezentowane przez Dorotę Ponińską zachwycają barwami Orientu. Nęcą smakami i zapachami bazarowych stoisk, malując w głowach czytającego żywe, przejmujące obrazy. Dowiadujemy się o paryskich zwyczajach, obrządku pielęgnacyjnym hammamu, procedurach rządzących religią, a także wielu innych fascynujących rzeczy. Fabuła powieści staje się niezwykle trwałym spoiwem, które dzięki wyjątkowym umiejętnościom autorki, scala dwa odrębne światy.

Z wielką przyjemnością sięgnę po kolejne dwie części pióra polskiej autorki. "Podróż po miłość: Emilia" wbrew moim przypuszczeniom, okazała się interesującą lekturą, która pochłania czytelnika do ostatniej strony. Mimo dostrzegalnej gloryfikacji religii Bliskiego Wschodu, co może drażnić niektóre osoby, książka zdecydowanie warta jest przeczytania.