Podróż do miasta świateł. Róża z Wolskich recenzja

„Podróż do miasta świateł. Róża z Wolskich” stanowi pierwszy tom dylogii poświęconej życiu fikcyjnej malarki, tytułowej Róży. Cykl ten jest również częściowo związany z inną serią Autorki – „Cukiernią pod Amorem”. Jednak o ile saga o Gutowie bardzo przypadła mi do gustu, o tyle opisywaną książkę odczytuję jedynie jako dość nierówne czytadło.

Akcja rozgrywa się dwutorowo – u schyłku XIX wieku w Paryżu oraz w XX wieku w Gutowie. Wątek paryski – główny w cyklu – dotyczy dzieciństwa i młodości wspomnianej już Róży, ubogiej szlachcianki z Polski. Ojciec jej został zesłany w głąb Rosji, matka zaś aby ratować zdrowie jedynaczki niemowy, zabiera ją do Francji. Wątek współczesny jest zaś poświęcony Ninie oraz pobocznie Idze Toroszyn, która to prosi znawczynię sztuki o ocenę czy portret hrabiego Zajezierskiego jest pędzla słynnej Rose de Vallenord.

Brzmi zachęcająco? Wykonanie jednak trochę kuleje. Jeśli chodzi o historię Róży i jej matki mam wrażenie, że Autorka zesłała na te dwie kobiety niemalże wszystkie nieszczęścia świata, w wyniku czego część im poświęcona razi melodramatyzmem. Podobnie ma się sprawa z wątkiem współczesnym. Jest trochę łzawo, ale i niestety infantylnie. Nina, której matka zgotowała traumę na całe życie, znienacka przeżywa miłość rodem z marzeń pensjonarki.

Muszę też stwierdzić, że żadna z głównych postaci nie wzbudza sympatii. Może – Iga Toroszyn i jej rodzina – ale ich wątki są raczej poboczne. Inne rzecz, która mi nie daje spokoju – jak rozumiem całość miała być pomyślana jako historia kobiet, które choć żyją w różnych czasach, mają wiele wspólnego: despotyczna matka, trudne dzieciństwo, próba wejścia w dorosłość i usamodzielnienia się na własnych warunkach. Niestety, okazuje się, że koniec końców najważniejsze w życiu tych kobiet jest znalezienie mężczyzny. Albo jak kto woli – partnera seksualnego. Mogę z całą pewnością wyznać, że romans Niny jest tak nieprawdopodobny, nierzeczywisty i płytki, że widziałabym go raczej w literaturze zgoła innego rodzaju. Wybory głównych bohaterek są całkowicie nielogiczne, zachowanie ich matek irytujące, a niektóre zdarzenia prowadzą do uśmiechu politowania na twarzy.

Książki nie uratował też rozbudowany wątek malarski. Osobiście uwielbiam powieści z takimi epizodami, jednak wyżej wymienione wątpliwości skutecznie odbierały mi radość z lektury. Mam szczerą nadzieję, że drugi tom okaże się lepszy – z reguły staram się doczytywać do końca cykle powieściowe, więc pewnie mimo wszystko sięgnę po kontynuację.