Gwiazdka. Opowieści ilustrowane recenzja

Jestem osobą mało wymagającą i doceniam każdą porę roku i przeważnie lubię wszystkie miesiące, bo staram się głównie dostrzegać pozytywy. Nieodmiennie jednak od wielu lat cieszę się jak dziecko, kiedy kartka kalendarza przewraca się na grudzień. Ten miesiąc darzę szczególną estymą, ponieważ jestem zakochana w świętach i w całej ich otoczce. Może i jest trochę kiczowato, siedząc wśród ledowych lampek w kształcie gwiazdek, pośród świec o zapachu goździków i pomarańczy, otoczona blaskiem choinki i wesołymi skrzatami ustawionymi na parapecie wśród gałęzi ostrokrzewu. To jednak sprawia, że w ponure, krótkie godziny szybko ładuję baterie, nawet po ciężkim dniu, i mimo ciemności za oknem otacza mnie aura optymizmu. Tym bardziej więc nabrałam apetytu na ilustrowaną opowieść Louisy May Alcott.

Gwiazdka zawiera osiem dłuższych i krótszych opowiadań. Autorka wcześniej znana mi była jedynie z powieści Małe kobietki i byłam bardzo ciekawa, jaki klimat zdołała stworzyć, pisząc świąteczne nowelki. Wyszło tak, jak z każdym zbiorem opowiadań: jedne będę miała długo w pamięci, inne mnie znudziły, a jeszcze inne rozczarowały swoją infantylnością. Niemniej jednak zbiór jest dość wyrównany i jestem zadowolona z lektury.

Moje ulubione opowiadania to Spełniony sen, Boże Narodziny Tilly i Opowieść Rosy, ponieważ były nie tylko wzruszające, ale też typowo świąteczne i dodające otuchy. W jednym z opowiadań podobało mi się również nawiązanie do postaci Scrooge najbardziej znanego bohatera stworzonego przez Karola Dickensa.

Co do ilustracji, to nie jestem zadowolona. Owszem przyznam, że podobała mi się twarda, marszczona oprawa, dobry druk i ozdobniki, jednak większość ilustracji drażniła mnie swoją cukierkowatością, i ckliwością, a do tego połowa z nich nie była w moim guście. Nie przepadam bowiem za przedstawieniem małych dziewczynek oczywiście o blond włosach, z loczkami, różowymi kokardami i tego samego koloru sukienusią z falbaneczkami i koronkami. Na twarzy obowiązkowe ogromne oczy, zaczerwienione policzki i usta w kształcie serduszka – okropność. Na szczęście nie wszystkie ilustracje były tego typu. Niektóre całkiem przyjemnie oddawały świąteczny klimat i nastrój oczekiwania na rozpoczęcie wieczerzy.

Wszystkie opowiadania mają uniwersalny przekaz: miłość do otaczającego świata, podążanie za marzeniami, dobroć, empatia, zrozumienie, drobne rzeczy, które możemy zrobić dla innych. Szkoda tylko, że większość ludzi ma pozytywne nastawienie do otaczającej rzeczywistości tylko w okresie okołoświątecznym.

Gwiazdka ma swój urok i z pewnością wielu doceni zarówno jej treść, jak i wydanie siedząc w wolny od codziennych zajęć wieczór w wygodnym fotelu z ciepłym kocem na kolanach, rozgrzewającą herbatą przy blasku choinki, wśród zapachu piernika i świerkowych gałązek.

Recenzja powstała przy współpracy z redakcją Sztukater.pl