Śnieżna siostra recenzja

Jestem zadeklarowaną fanką twórczości Mai Lunde od momentu w którym zdecydowałam się na zakup i lekturę ,,Historii pszczół''. Kiedy więc wypatrzyłam w intenetowych otchłaniach jej nową powieść, świąteczną tym razem, skierowaną do czytelnika młodszego, nie wahałam się ani przez chwilę - wiedziałam, że   m u s z ę   ją mieć. 
Choć do końca, co przyznaję na wstępie, nie byłam przekonana do porównań z ,,Opowieścią Wigilijną''. Bo jej nic przebić nie może! Prawda? No właśnie nieprawda. ,,Śnieżna siostra'' oficjalnie stała się moją ulubioną lekturą okołoświąteczną. 
Ale! Dlaczego tak się stało?

Narratorem ,,Śnieżnej siostry'' jest Julian, chłopiec, który kilka miesięcy wcześniej stracił swoją starszą siostrę, Juni. Juni umarła, a wraz z nią umarła radość w domu Juliana, zamilkł w nim śmiech. Młodsza siostra Juliana, Augusta, zrobiła się zaskakująco cicha i nieobecna. Jego rodzice zamilkli, stali się kopiami samych siebie. Rozmowy przy stole stały się rozmowami o pogodzie, zmieniły się w lakoniczne półsłówka, w czysto kurtuazyjne pytania za którymi nie kryło się prawdziwe zainteresowanie. 
I oto! Oto podczas wizyty na basenie Julian poznaje Hedvig - piegowatą, gadatliwą dziewczynkę, której postać wręcz promienieje chęcią życia i radością. Dziewczynka szybko nawiązuje z Julianem przyjaźń - chłopiec odwiedza ją w Villi Kvisten, piją razem kakao, lepią figury ze śniegu, próbują uczyć się pływania (Hedvig) i jazdy na łyżwach (Julian).

Hedvig staje się dla Juliana powodem do zmiany na lepsze. To dzięki niej chłopiec odkrywa w sobie siłę potrzebną do przezwyciężenia smutku po stracie Juni. Okazuje się jednak, że nie tylko z odejściem siostry będzie musiał sobie poradzić... 

Siła tej powieści tkwi w jej dziecięcym języku, w prostocie przekazywania uczuć i emocji, w opisach, w przedświątecznej magii emanującej z kolejnych kart książki, w tym wyobrażonym-niewyobrażonym powidoku starego krzesła, które udało nam się złapać kątem oka. W kontraście między Villą Kvisten w której mieszka Hedvig i smutnym domem Juliana. 
Całości dopełniają fantastyczne, czarujące i klimatyczne ilustracje Lisy Aisato. Wrażenia, jakie budują w czytelniku w połączeniu z tekstem, nie da się opisać - to trzeba przeczytać, poczuć i dotknąć. 

Lektura pozostawia po sobie uczucie ciepła i wzruszenia, i z całą pewnością zostanie ze mną na długo.