Dziewczyna w lodzie recenzja

To moja pierwsze, całkiem udane spotkanie z Robertem Bryndzą, angielskim autorem zamieszkującym obecnie na Słowacji. Rzecz cała ma strukturę klasycznego kryminału, zaczyna się od zabójstwa młodej i pięknej dziewczyny, Andrei Douglas-Brown, pochodzącej z bardzo bogatej i utytułowanej rodziny. Sprawę dostaje inspektor Erika Foster, świetna policjantka z mętną przeszłością. Z czasem dowiadujemy się, że po nieudanej akcji, którą kierowała a w której życie straciło kilku funkcjonariuszy, Foster została zawieszona na czas jakiś, obecna sprawa jest jej pierwszą po przymusowej przerwie.


Bardzo szybko śledczy odkrywają dwoistą naturę Andrei, z jednej strony żyła w luksusie i imprezowała w kręgach klasy wyższej. Z drugiej strony bywała w podejrzanych dzielnicach, nędznych pubach i kontaktowała się z ludźmi z półświatka.

Śledztwo utrudnia pozycja społeczna rodziny ofiary, zwłaszcza jej ojciec, wpływowy lord wciąż usiłuje sterować policjantami, ale Erika to twarda śledcza i nie daje sobie w kaszę dmuchać. Przy okazji pokazuje Bryndza, że nawet w Anglii sprawiedliwość nie jest taka sama dla wszystkich: członkowie klasy wyższej dzięki swoim wpływom i pieniądzom są traktowani przez policję i sądy dużo łagodniej niż reszta społeczeństwa. Erika usiłuje z tym klasowym podejściem walczyć, z różnymi skutkami. Dostajemy też zjadliwy portret klasowej struktury społeczeństwa angielskiego. Z jednej strony mamy wielkich bogaczy żyjących w wypasionych rezydencjach; z drugiej zaś bezrobotnych młodzieńców, czy bezdomną starą pijaczkę i prostytutkę. Te dwa światy żyją obok siebie, ale czasami na siebie zachodzą.

A inspektor Foster to niepokorna policjantka: zawsze działa zgodnie z własnymi przekonaniami, nawet jeśli nie jest w to w smak naczalstwu. Jej impulsywność bywa irytująca nawet dla czytelnika, jest czasami na granicy zachowania aspołecznego, na przykład wtedy, gdy Erika przesłuchuje znajomych i krewnych ofiary, zupełnie nie licząc się z ich uczuciami. No ale dla Foster sukces śledztwa jest najważniejszy. Prawdę mówiąc, nie wróżę jej dużej kariery w policji, mimo że to świetna śledcza (szef nazywa ją wręcz geniuszką): jest zbyt rogata.


Słuchało mi się książki znakomicie, bo ma Bryndza rzadką dla autorów kryminałów umiejętność ciągłego trzymania czytelnika w napięciu: kończył się jeden rozdział, a nie mogłem doczekać się następnego.

Słuchałem audiobooka w świetnym wykonaniu Krzysztofa Plewako-Szczerbińskiego.