Tak cię straciłam recenzja

Przyznam, że czytając pierwszą połowę TAK CIĘ STRACIŁAM byłam sfrustrowana, wybita z równowagi i znudzona. Denerwowała mnie Susan, Emma, czy jakkolwiek się nazywała. Dla mnie ta kobieta miała mentalność dziecka i dodatkowo nieudolnie bawiła się w Sherlocka Holmes’a.
Gdyby tempo akcji było szybsze, gdyby Susan nie rozklejała się tak na każdym kroku, to może ja bardziej bym wykazywała swój entuzjazm…?

Byłam pozytywnie zaskoczona przebiegiem w drugiej połowie. Brudne i ohydne sekrety zaczęły wychodzić na światło dzienne, a przeszłość zaczęła nabierać ostrych kształtów, a nie tylko moich domysłów i nieustannych pytań.
Poruszony został temat obsesyjnej miłości, depresji poporodowej i silnego uzależnienia od toksycznej osoby.
Pisarka chwilami wpędzała mnie w szok, a innym razem usatysfakcjonowana mogłam przed sobą przyznać, że „domyśliłam się tego, więc nie ma żadnego wow”.

Najnowsza powieść Jenny Blackhurst wzbudza wiele emocji.
Być może będziesz zniesmaczony obrotem spraw, ale czy nie każdy ma jakiegoś demona pod skórą?
Pisarka zaznacza, że nie wszystko jest takie czyste jak się z pozoru może wydawać i pod każdą powierzchnią jest jakaś warstwa.