Nieocalony recenzja

Choć ocalony od zagłady w nazistowskim obozie śmierci, ostatecznie nie uciekł przed ponurym przeznaczeniem. Czytając tę książkę miałam wrażenie, że nad Tadeuszem Borowskim czarne chmury wisiały na długo przed tym, zanim się urodził. Czas przed jego narodzinami i tuż po to okres wojen, konfliktów, nieustających polsko-ukraińsko-radzieckich zawirowań. To w takich warunkach funkcjonowali jego rodzice, kiedy zakładali rodzinę. Być może już to uwarunkowało późniejsze stany psychiczne Tadeusza i jego starszego brata? Trudny charakter matki, który zapewne przyczynił się do wczesnej wyprowadzki z domu, choroba brata i wreszcie większość dzieciństwa spędzona w poczuciu, że jest się zdanym tylko na siebie. Jednocześnie wielkie zaangażowanie w życie społeczne oraz miłość do nauki, literatury. I wreszcie w późniejszych latach doświadczenia obozowe.To ukształtowało człowieka silnego, pełnego sarkazmu, zdystansowanego, który nie mógł znieś zalewającej świat obłudy.

W książce poznajemy obraz Borowskiego odsądzonego od czci i wiary przede wszystkim z powodu sposobu, w jaki opowiadał o pobycie w Auschwitz.
"Mówiąc o obozie, znowu inaczej niż większość nie wynosi ofiar na ołtarze, nie uświęca śmierci milionów osób, nie doszukuje się w niej sensu.”
"Nie walczyliśmy w obozie o pojęcie Ojczyzny albo o przebudowę wewnętrzną człowieka, walczyliśmy o miskę zupy, o miejsce do spania, o kobiety, o złoto i zegarki z transportów. ”
Dla mnie nazwisko Borowski zawsze stało ze znakiem równości z "Pożegnaniem z Marią". Dlatego bardzo cieszę się, że ta książka wpadła w moje ręce, dając mi możliwość poznania twórcy w szerszej perspektywie. Autorka tej biografii podeszła do sprawy rzetelnie, tworząc obraz Tadeusza prawdziwy, bolesny, niepolukrowany. I jest to najwyższym w moim odczuciu wyrazem szacunku do autora, który w całym swoim życiu i twórczości starał się unikać zakłamania i piętnował niepotrzebny patos u innych. Śledzenie jego losów w "Nieocalonym" budzi mieszane uczucia do Borowskiego jako człowieka. We mnie jednak mimo wszystko najsilniej do głosu dochodziło współczucie dla człowieka, chłopca, młodzieńca, którego życie poturbowało wielokrotnie, a który tego życia jednocześnie nie chciał i trzymał się go pazurami.

Książka z Klubu Recenzenta serwisu nakanapie.pl.