Płonące dziewczyny recenzja

Nie lubię kiedy ktoś zmusza mnie do nagłych zmian, kiedy podejmuje za mnie decyzje lub narzuca swoje zdanie. Jack Brooks nie miała wyboru, a tym bardziej nie miały go Merry i Joy, ani inne z płonących dziewczyn. Tradycja panująca w Chapel Croft, stała się czymś normalnym, ludzie nie zadawali zbędnych pytań, każdy żył swoim życiem, każdy o wszystkim wiedział. Powieść C.J. Tudor wywołała we mnie ogromną gamę uczuć i emocji. Od strachu, po rozpacz i niedowierzanie. Ciężko czasami uwierzyć, że krzywda drugiego człowieka przychodzi innym z taką łatwością, z jaką unosi się piórko na wietrze. Wiara również jest ważnym elementem życia człowieka, jednakże czasami, do czego może doprowadzić zło, przechodzi ludzkie pojęcie, pozostawiając za sobą tylko zgliszcza.

Każdy z nas ma jakąś tajemnice, coś, co chciałby zostawić tylko dla siebie. C.J Tudor pokazuje czytelnikom między wierszami, jak bardzo uprzedzenia mogą wziąć górę nad człowieczeństwem oraz jakie mogą wywołać konsekwencje. Zbyt dużo ludzi oddało życie za idee, w które wierzyli, tylko dlatego, że mieli inne zdanie lub pogląd, który powodował pewien konflikt interesów. Nawet w dzisiejszych czasach na każdym kroku można zauważyć, w jaki sposób nietolerancja niszczy dzisiejszy świat do tego stopnia, że boję się w jakim świecie za kilkanaście lat będą żyły moje dzieci.

"Płonące dziewczyny" przeczytałam jednym tchem. Była to zdecydowanie książka, której potrzebowałam. Lubię thrillery psychologiczne, horrory, więc klimat, jaki oddaje ta powieść, zdecydowanie spełnił moje oczekiwania. W pewien sposób z tych stron emanuje jakaś cząstka zła, która ma spowodować, aby każdy, kto sięgnie po dzieło Tudor, przejrzał na oczy i zastanowił się, czy jako człowiek czyni właściwie. Zdecydowanie polecam każdemu, kto nie boi się mocnych scen, a przede wszystkim każdemu, kto ma ochotę na mocną powieść, która może spowodować, że ciężko będzie Ci zasnąć, mając przed oczami płonące dziewczyny, które przyciągają kłopoty do tego, który je zobaczy.