Wichrowe Wzgórza recenzja

Wichrowe wzgórza to jedna z tych książek które się kocha choć stosuje wszystkie zabiegi, których się nie znosi czytając. Największym minusem tej książki, przynajmniej dla mnie jest to, że narratorem jest osoba poboczna. Nie dość, że nie możemy wczuć się w emocje głównych bohaterów to poznajemy tylko urywki wspomnień które pan Lockwood wyciągnął od swojej gosposi. Więc zdajemy sobie z tego sprawę, że pan Lockwood mógł to wszytko przekręcić. Jeszcze trzeba się liczyć z tym, że historia przekazywana wiele razy zostaje tyle samo razy ubarwiona. Jestem świadoma tego, że ta powieść to fikcja, ale wciągając się w fabule o tym nie myślę. Wtedy liczy się dla mnie tylko, to że dostaje nie pełny obraz relacji, uczuć i zdarzeń. Na pewno lepiej by mi się czytało książkę bez wstawek z życia narratora i gdybym mogła poznać fabule od strony któregoś z głównych bohaterów. Ale jestem wiem też, że ten zabieg ma swój urok i cały ten romans wszech czasów mógłby nie być taki efektowny. Dlaczego? To proste Cathy i Heathcliff słyną właśnie ze swoich wad i z tego ze ich miłość była ich jedyna, pozytywna cecha. Poznajemy ich oczami osób pobocznych, wiec głównie dostrzegamy ich wpływ na otoczenie. Można by powiedzieć, że to właśnie ich miłość zniszczyła im życie, a nawet następnemu pokoleniu, ale to nie prawda. Cale zło jakie ich spotkało i jakie zafundowali najbliższym było spowodowane ich negatywnymi cechami, a nie miłością. Gdyby na samym początku, nie wymyślając przeszkód wyznali sobie uczucia, to prawdopodobnie bez większych komplikacji doczekali by się szczęśliwego zakończenia. Ale stety lub niestety tego nie zrobili. Spowodowało to, że mamy okazje zapoznać się z tym, jak pozytywne uczucie zostaje zakopane głęboko w człowieku i zamienione w negatywne.
Kolejna rzeczą która wyróżnia tą powieść jest zakończenie, które można rzec, że jest niejasne. Moim zdaniem dużo zostaje do naszej wyobraźni. Zwykle nie lubię tego w książkach, bo czuje się jakbym coś zgubiła, jakby ostatnie strony znikły. Ale w tej książce to pasuje, bo powiedzmy sobie szczerze ich relacja była tak trudna i niszcząca, że gdybym na końcu zobaczyła, że żyli razem długo i szczęśliwie, z dwójka kochających dzieci i sześcioma wnukami, to bym padła i nie wstała. To nie tego typu książka, że czytasz żeby poprawić sobie nastrój i ubarwić życie w nowe pozytywne doznania. Tutaj w większości spotykamy się z niejasnościami i za każdym razem gdy myślimy, że gorzej być nie może to właśnie może i jest. Na pewno ta powieść niesie wiele prawd życiowych, które nawet teraz mogłyby odnieść się do naszego życia. Niestety moim zdaniem też obrazuje ona jak ludzie posiadając możliwość wyboru są niszczący dla siebie i innych, bo nie wiedzą czego tak naprawdę chcą.
Po wysuniętych przeze mnie wnioskach można stwierdzić, że uważam, że cała ich miłość nie była twego warta albo była nieprawdziwa. Ale tak nie jest. Jest to inny obraz tego uczucia, którego nikt nie umie zdefiniować. Warto ją przeczytać, nawet tylko po to żeby zobaczyć inne przedstawienie romansu. I choć trudno zżyć się z głównymi bohaterami, to kończąc książkę przeżywałam wszystko co ich spotkało tak jakby dotyczyło to mnie, ale tez byłam świadoma tego jak bardzo byli toksyczni. Książka pozwoliła mi dostrzec za razem piękno ich uczucia jak ich wady.