Nienawidzę, że cię kocham recenzja

“Wtedy nadchodzi nieunikniona myśl o tym, jak niewiele wiemy o otaczającej nas rzeczywistości”.

[ współpraca reklamowa: @wydawnictwomuza @youandyabooks ]

“Nienawidzę, że cię kocham” jest zbiorem trzech nowelek o trzech przyjaciółkach, które razem studiowały.

Każda z trzech dziewczyn jest inna, ale jednak znalazły drogę do swoich serc i je podbiły. Jedną z rzeczy co ich łączy jest to, że każda z nich jest dość nierozgarnięta życiowo i chaotyczna. W dodatku każda ma miłosne zawody.

“Pod jednym dachem”: Liam mieszkał samotnie w domu swojej ciotki… Do czasu, aż w jego życie władowała się pewna ruda dziewczyna imieniem Mara. Odziedziczyła w spadku połowę domu i nie zamierza mu jej oddać.

“Skazani na siebie”: Sadie ma za złe Erykowi, że ją oszukał. Nie chce mieć z nim nic wspólnego. Jednak los z niej zakpił i utknęła z tym facetem w windzie. Ostatnie o czym myśli to odnawianie relacji, Eryk może przepraszać, ale ona mu nie wybaczy.

“Poniżej zera”: Hannah ma złe przeczucia. Utknęła w lodowej rozpadlinie na kole podbiegunowym i jedyną osobą, która podejmuje się misji ratunkowej jest Ian – jej odwieczny rywal. Hannah nie rozumie czemu mężczyzna ryzykuje życiem by jej pomóc.

Przyznam, że mam bardzo mieszane uczucia względem tej pozycji. Z jednej strony bawiłam się całkiem dobrze, natomiast z drugiej miałam wrażenie, że autorka serwuje nam kolejną odgrzewaną historię. Lubię sposób w jaki pisze Ali Hazelwood, potrafi jednym zdaniem wywołać u mnie salwę śmiechu, ale odnoszę wrażenie, że nie podejmuje się innych tematów niż tych około naukowych. Dodatkowo jest bardzo schematycznie.

Każda z postaci żeńskich jest kobietą w naukowym świecie pełnym mężczyzn. Koniecznie musi udowodnić jak ogromne posiada umiejętności… Ale również jest ten jeden facet, którego z niewiadomo jakiego powodu nienawidzi.

Nie wiem czy nie jest to ostatnia książka spod ręki autorki jaką przeczytałam. Może gdyby nie było to podzielone na nowelki, miałabym troszkę inne odczucia. Przyznam, że najbardziej podobała mi się ostatnia, bo było w niej dużo ciekawostek ze świata NASA, a to taka moja mała obsesja z dzieciństwa. Pierwsza nowelka również była całkiem okej, uśmiałam się na niej i w sumie to nic poza tym. Druga natomiast mnie wymęczyła i czekałam tylko aż będę mogła przejść do następnej.

Podsumowując, Ali Hazelwood ma swój specyficzny klimat, który jest naprawdę wyjątkowy, ale dla mnie jako czytelnika z książki na książkę robi się on wręcz nudny i aż za schematyczny. Te trzy historie mają w sobie coś wyjątkowego, ale za razem są za krótkie. Akcja w nich dzieje się za szybko, przez co historie są pozbawione napięcia i chemii między bohaterami.