Tylko niewinni recenzja

Muszę przyznać, że czuję się rozczarowana lekturą. Wiele słyszałam o cyklu Rachel Abbott o Tomie Douglasie i nie mogłam doczekać się pierwszego tomu. A tu po prostu wieje nudą i wogóle nie czuć napięcia.

Sam pomysł wydaje się dobry i interesujący, ale wykonanie to już inna bajka. Lubię książki, gdzie akcja płynie wartko, ale też takie, gdzie śledztwo prowadzone jest niespiesznie. Tutaj jednak ciągnie się jak flaki z olejem, przeprowadzane rozmowy niczego nie wnoszą, a elementy, które powinny wywoływać zainteresowanie mnie osobiście irytowały.

Osobną kwestią są listy Laury pisane do Imogen. Ponieważ wyłania się z nich schematyczny obraz kobiety sukcesu, która się zakochuje i porzuca cały swój dotychczasowy świat i przekonania dla mężczyzny, który wcale nie jest księciem z bajki. Kobieta ta już po kilku tygodniach znajomości jest w stanie odwrócić się od rodziny i przyjaciół byle tylko zadowolić ukochanego. Dla podkreślenia jest ona inteligentna, wykształcona i ma satysfakcjonującą pracą. I z wszystkiego rezygnuje. Nie rozumiem takich kobiet i niesamowicie mnie one irytują.

Jeśli chodzi o Toma Douglasa to naprawdę dziwię się, że zaszedł tak daleko w policyjnej hierarchii, i że kiedykolwiek kogokolwiek za cokolwiek udało mu się aresztować. Bo jego sposób prowadzenia śledztwa to totalna porażka, przykład braku kompatencji i przejaw idiotyzmu. Jak można przerwać przesłuchanie w sprawie morderstwa, bo dzwoni była żona? Jak można podczas przesłuchania zadać pytania i nie uzyskawszy odpowiedzi przerwać je, by powrócić do niego po kilku dniach, tym samym dając czas oskarżonemu na wymyślenie odpowiedzi? Jak można przerwać przesłuchanie, bo pojawił się inny trop i tym samym zaniechać poprzednich ustaleń? Czytając cały czas miałam w głowie: "Jeśli chcesz kogoś zamordować to wyjedź do Wielkiej Brytanii."

W moim odczuciu pisarka popełniła największy z możliwych błędów: stworzyła bohaterów mało sympatycznych i z którymi ciężko się utożsamiać. Dodatkowo intryga przez nią wymyślona wystarczyłaby jedynie na napisanie książki o połowę krótszej, a tak jest to wszystko niepotrzebnie rozciągnięte.

Jedyny plusik daję za postawę Toma Douglasa, gdy odkrywa kim jest sprawca. I tylko za tę postawę, bo sam sposób przedstawienia końca śledztwa... aż szkoda słów. Gdyby nie kolejne tomy i pozytywne opinie o nich chyba nie dałabym rady przeczytać "Tylko niewinni".