Nielat recenzja

Dzisiaj opowiem o książce Piotra Kościelnego pod tytułem Nielat. Jest to pierwsza pozycja tego autora za którą się wzięłam, ale myślę że z jego twórczością zostanę na dłużej. Już na wstępie wielkie ukłony dla autora za świetny warsztat pisarski oraz znajomość tematów (po opisie autora na okładce nie dziwi mnie to ).
Książka opowiada o dwóch morderstwach, znanego aktora oraz młodego chłopaka, tytułowego nielata. Z czasem poznajemy życie obu denatów, które są smutne, zadziwiające i tragiczne. Nie chce za wiele zdradzać, uważam że każdy powinien zapoznać się z tą pozycja sam bez zbędnych spoilerów. Właściwy czas akcji książki przeplatany jest wstawkami, z kilku ostatnich lat, z punktu widzenie młodego chłopaka Michała. Poznajemy jego perspektywa z tego co doprowadziło do jego śmierci. Widzimy krzywdy, które go spotykają i które wpływają na jego decyzje. Te które wiążą się ze szkołą, ocenami, życiem oraz "pracą". Jedyna pozytywna myśl jaka mu przyświeca to żeby polepszyć życie siostry i jej perspektywy na życie. Na swojej przyszłości już mu nie zależy, liczy się tylko to żeby ochronić ta malutką dziewczynkę, którą tak bardzo kocha i na tylko jej jednej mu zależy. Jego uczucia do młodszej siostry i chęć poświęcenia się dla niej chwyta od początku za serce.
Autor przeniósł nas do końca ostatniej dekady XX wieku. Z punktu widzenia osoby takiej jak ja, która ten okres czasu zna tylko z opowiadań rodziców oraz innych starszych członków rodziny jest to znakomite przeżycie. Szczególnie z odniesieniami do okresu PRL-u. Wątki o polityce oraz ustroju, ciągnięte w tle również są bardzo interesujące i wciągające.
Przez większość czasu książka jest smutna i mroczna, ale bywają także momenty zabawne przy których śmiałam się głośno. Jednak ta książka złamała mi serce, oprócz tego co przeżył tytułowy nielat, to zraniło mnie głęboko zakończenie. Jako fankę true crime, która regularnie słucha podcastów kryminalnych, uważam że mało rzeczy mnie rusza, oprócz krzywdy wyrządzanej dzieciom. Na myśl o tym że siostrę Michała spotka to samo i nawet jeszcze coś gorszego chce mi się płakać.🙁