Bistari. Tryptyk himalajski recenzja

Sławomir Matczak sam siebie nazywa dziennikarzem bez redakcji, aktorem bez teatru oraz podróżnikiem i wolnym człowiekiem. Jako że nie znałam go ani jako dziennikarza, ani aktora przeczytałam opowieść podróżnika i wolnego człowieka, który idzie tam, gdzie chce. Sięgnęłam po tę książkę ze względu na temat gór i wspinaczki, częściowo nie zawiodłam się.
Książka podzielona jest na trzy części, trzy podróże w różne strony himalajskich szczytów. Tytułowe Bastari w języku nepalskim oznacza 'powoli'. Słowo to autor powtarzał sobie jak mantrę, gdy coś szło nie po jego myśli. Głównym bohaterem lektury jest Baflow, niby fikcyjna postać, która ma nie być autorem, ale nim jest...
Bastari jest dla mnie lekturą nierówną, nie ze względu na stronę literacką, ta ma ciągłość mocnej trójki, ale ze względu na to, czym ta książka ma być.
Jeżeli miał to być diariusz z wyprawy w Himalaje, to po co tworzyć fikcyjną postać Baflowa. Jeżeli miała to być literatura faktu, to powinien to być reportaż z miejsc wyprawy bez wielu osobistych wtrętów i duchowych przeżyć. I w końcu, jeżeli miała to być fikcja lub reportaż, po co te moralizatorskie wątki w stylu Paolo Coelho o drodze i szukaniu celu w życiu, którymi autor nas chętnie częstuje? Nie do końca jestem przekonana, że autor wiedział, na jaką formę się zdecydować.
Niemniej jednak dwie pierwsze części, z pominięciem paru wątków, naprawdę czyta się dobrze. Uwielbiam reportaże, więc te nieemocjonalne zapisy wyprawy Matczaka w Himalaje czyta się interesująco. Ta część świata jest mi kompletnie nieznana, a bardzo ponętna ze względu na ekstremalność zwiedzania. Opisy ciężkich podejść, szczegółowego przedstawienia ekwipunku, lekarstw, samopoczucia a przede wszystkim choroby wysokogórskiej są tu doskonale przez autora przedstawione. To, co podobało mi się bardzo, najlepiej opisane w części pierwszej, to szczegółowa charakterystyka opisu endemicznych zwierząt tamtego regionu, jaków, bażanta i orła himalajskiego oraz potraw, które miejscowi serwują turystom z Zachodu. To, co bardzo mi się nie podobało to osobiste wtręty autora o jego odnalezionej wierze w Jezusa i w końcu trzecia część, na którą Matczak zabiera swoją...żonkę. Słowo to brzmi tak pejoratywnie, nawet gdyby miała to być czułość w stosunku do małżonki, że wymienione setkę razy w ostatniej części, jest nie do zaakceptowania. Dwie trzecie książki jest dobre. Czy warta jest przeczytania? Ze względu na opisy wiosek, ludzi, wspinaczki, zwierząt, potraw w regionie Himalajów, na pewno tak.

Książka została otrzymana z Klubu Recenzenta serwisu nakanapie.pl.