Normalni ludzie recenzja

Jest to historia pogubionych w życiu nastolatków. Poznajemy Marianne i chłopaka (którego imienia nie mogę zapisać, bo wyświetla się jako błąd i formularz nie będzie przez to zaakceptowany...) za ich czasów licealnych, kiedy ta pierwsza to odrzucona w szkole postać, a ten drugi jest najpopularniejszy chłopakiem. Jednak nie jest to typowe nastoletnie love-story jakich pełno. Tutaj ich relacje są inne, wręcz toksyczne, historia nie jest naprowadzona na schematyczny happy-end, tylko stara się poruszyć realne problemy. Bo tak, współcześnie relacje są podobne do tych przedstawionych, może się to wydawać niewiarygodne, ale choćby popkultura daje nam o tym znać od jakiegoś czasu. Świat idzie do przodu, a ludzie są coraz bardziej pogubieni.

Wiecie co najbardziej zaskoczyło mnie w tej książce? To, że mi się spodobała. Sięgnęłam po nią ze względu na szum jaki zrobiła, ale przyznam szczerze, tego typu książki jakoś specjalnie mnie nie pociągają. No, ale dobra. Przeczytałam. Początkowo było mi ciężko ze względu na specyficzny styl pisania albo po prostu zapisywania choćby dialogów. Ale po kilkunastu stronach przywykłam i już nie było problemu. Tak samo początek pod względem fabuły mnie nie kupił. Aha, znowu jakaś tandetna młodzieżówka, świetny wybór Sandra.

Jednak... im dalej w las, tym bardziej mi się podobała i bardziej mnie wciągała. Po przemyśleniach czy to w trakcie lektury, czy po jej zakończeniu, dochodzę do wniosku, że nie spodoba się ludziom szczęśliwym lub po prostu takim, którzy nie musieli zmierzyć się z tymi "błahymi" problemami, które są tam przedstawione. Ludzie bezpośredni i otwarci na pewno uznają ją za przesadzoną i banalną, głupią, niedorzeczną. Dla mnie taka nie jest. Naprawdę rozumiem jej fenomen. Bardzo mocno uderza we mnie jej przekaz, do czego może doprowadzić niedopowiedzenie. Bo niedopowiedzeń jest tu multum, tak samo jak strachu przed reakcją otoczenia, wewnętrznych rozterek. Podobała mi się, naprawdę mi się podobała, nie oddziaływała na mnie tak mocno, ale wiem, że na niektórych pewnie bardzo, dla mnie fenomenem nie jest, ale z pewnością jest wartościowa.

Bardzo spodobało mi się jedno zdanie, które mówi Connell, zapadło mi w pamięć:

"Wszyscy wiedzieli, ale tak naprawdę nikogo to nie obchodziło."

I z tym Was zostawię, dla mnie książka po prostu dobra.