Sumienie recenzja

"Czułem wyraźnie, jak wielka pięść w środku zabiera się za moje wnętrzności. Krótkimi wdechami starałem się łapać powietrze. Ściśnięty do granic możliwości żołądek podchodził coraz wyżej, zaczynając blokować jedyną drogę dla tlenu. Wszystko zaczęło wirować dookoła. Czułem, że zaczynam tracić równowagę. (...) Ale... ale... nie dam rady! Łzy ściekające mi po policzkach, przemieniały się w jeden wielki szloch. N-i-e-d-a-m r-a-d-y!!! Chcę, bardzo chcę, ale nie dam rady".
...
Ojciec.
Chora córka.
Tajemniczą postać.
Obietnicą.
Zadanie.
Karabin.
Snajper.
Wątpliwości.
Sumienie.
...
Co też tu się wydarzyło?! Od pierwszych stron udało się Autorowi wciągnąć mnie w tę opowieść. Już po kilku stronach czułem, że ulatuje ze mnie życie, opadam na fotel i jak zahipnotyzowany nie mam kontaktu z otaczającym mnie światem. Czułem, że chyba znowu za bardzo się angażują w czytaną książkę i że będę tego później żałować. Ale z drugiej strony lubię to uczucie, ten strach pomieszany z podnieceniem – atmosferę, której nie da się zastąpić niczym innym.
...
Długo nie musiałem czekać by "dostać w łeb"! Nie! Nie! Nie! Tego nie dało się czytać! Moim ciałem wstrząsnął dreszcz obrzydzenie! Musiałem odłożyć książkę. Na minutę. 10 minut. Jedną godzinę. Jeden dzień... Musiałem złapać oddech świeżego powietrza, uspokoić emocje i zastanowić się czy chcę dalej czytać, czy chcę patrzeć na to, czy chcę brać w tym wszystkim udział? To jest chore! To jest nienormalny! Ten świat jest popier******!
...
Wróciłem do lektury. Na własną odpowiedzialność. Choć czułem, że będę tego żałować. Że odchoruję to. Brodząc w śmierdzącej mazi krwi starałem się odnaleźć wyjście z tego książkowego świata, w jakim się znalazłem wchodząc w tę historię. Moje myśli krążyły wokół tego, co tu przeżywałem – starałem się znaleźć sens i znaczenie...
...
"Adrenalina– coraz bardziej uzależniający narkotyk. Coraz bardziej zniewalające uczucie. Boskość! To ja decyduję – Teraz – Za chwilę – kiedy dokona się ostateczność. Władza absolutna. Władza nad życiem lub jego końcem".
...
Kto tu podejmuje decyzję? Kto rozdaje karty? Bóg? Szaleniec? A może ja? Niby dlaczego nie? Niby dlaczego to ja nie mogę być Panem tego Świata? Może zawsze drzemał we mnie ten instynkt. Stłumiony normami, wychowaniem, środowiskiem. Może w każdym drzemie? Może przypadek rozdziela strony? Może strony nie mają znaczenia? Staram się o tym nie myśleć. Nie potrafię tego poskładać. Zastanawiam się kim ja jestem? Po której stronie bym stanął? Jaką ja bym podjął decyzję? Adrenalina rozpędza tłoki myślowe. Moją głowę rozsadza. Myśl. Nie myśl. Tak. Nie. Życie za życie... N-i-e-d-a-m r-a-d-y!!! Niech szlag trafi ten świat popaprany!!! I tak pozostałem po lekturze SUMIENIA z mętlikiem w głowie, zdziadziały pan w średnim wieku, ze swoimi nawykami i przyzwyczajeniami, żyjący sobie w swoim świecie...