STUDNIA BEZ DNIA recenzja

W tej opowieści pierwsze skrzypce gra Toruń; piękny, tajemniczy, chwilami groźny. Zręcznie wykorzystując historię i legendę związaną z miastem, autorka zabiera nas w niezwykłą, choć współczesną podróż. Zaglądamy w mroczne zaułki Torunia, spacerujemy po rynku, gubimy się w krętych uliczkach. Podróż to niezwykła, bo pełna namiętności, emocji i zagadek.

Czy żona i kochanka opłakujące ukochanego mężczyznę mogą po jego śmierci zostać przyjaciółkami? Okazuje się, że tak. Śmiertelny wypadek niewiernego męża Marceliny jest początkiem jej nowego życia. Nie dość, że zaprzyjaźnia się z jego kochanką Natalią Anną, wprowadza do starej kamienicy "z charakterem", to jeszcze znajduje nową pracę.

Rewolucja jest jej potrzebna, by nie myśleć o zdradzie męża odkrytej kilkanaście minut przed jego wypadkiem oraz odciąć się od przeszłości i bolesnych wspomnień. Nowa praca wydaje się doskonale temu służyć. Marcelina zaczyna prowadzić stoisko z pamiątkami pod pomnikiem Kopernika. Rzeźbiarz Tadeusz Zawiejski, dla którego pracuje, wkrótce proponuje jej dodatkowe zajęcie - ma mu pomagać przy odlewach figurek w jego pracowni na Podmurnej. Kobieta świetnie się w tym odnajduje, a przy okazji dokonuje niezwykłego i sensacyjnego odkrycia w pracowni. Staje się ono początkiem jej - i nie tylko jej - kłopotów...

Ten sensacyjny i kryminalny (jak się okazuje) wątek jest w tej książce ważny, ale czy najważniejszy? Mnie ujęło w niej wiele innych rzeczy. Nie napiszę o wszystkich, ale wspomnę o świetnym tle historycznym i znakomitym, kobiecym wyczuciu tematu.