Niebo bez ptaków recenzja

- Mamo, była u nas w szkole Pani, która przeżyła wojnę i powstanie w getcie warszawskim. Opowiadała nam o tym - rzekł ostatnio mój syn gdy mówiliśmy sobie jak minął nam dzień. Pomyślałam sobie wtedy, że to piękne i smutne zarazem, gdyż niedługo takie spotkania, które młodzi ludzi przeżywają jeszcze długo po ich zakończeniu, nie będą mieć już miejsca. Odchodzą bowiem powoli ostatni świadkowie historii, zabierając ze sobą wspomnienia z tych okrutnych czasów. Dobrze, że wielu z nich zdecydowała się spisać swoją relację i zostawić ją dla potomnych: ku przestrodze ale i ku pamięci swych towarzyszy niedoli, których bezinteresowna pomoc i wsparcie pozwalały przetrwać wojenną zawieruchę i piekło obozów koncentracyjnych.

Niezwykłym świadectwem, które należy już do kanonu literatury obozowej są wspomnienia Danuty Brzosko - Mędryk zatytułowane "Niebo bez ptaków". To poruszająca historia młodej dziewczyny, która za działalność konspiracyjną, wraz ze swoimi koleżankami, trafiła najpierw do warszawskiego więzienia na Pawiaku a następnie transportem została wysłana do obozu KL Lublin, zwanego potocznie Majdankiem, która to nazwa na trwałe zapisała się krwawymi zgłoskami w zbiorowej pamięci. W brulionowych zeszytach i w grypsach do rodziny i znajomych bohaterka opisywała obozową rzeczywistość: okrucieństwo oprawców, systematyczną eksterminację ludności żydowskiej, ale też życie codzienne z jego trudnościami i znojem. Ciężka praca, wieczny głód, poczucie ciągłego zagrożenia towarzyszyły jej przez miesiące. Jednak w tym mroku pojawiały się też przebłyski dobra, bezinteresowności i humoru. A wiemy o tym ponieważ Danuta Brzosko-Mędryk, w swej wrodzonej skromności, mało pisze o sobie. Skupia się na swoich towarzyszkach, wymieniając je z imienia i nazwiska i kreśli portrety niezłomnych, dzielnych kobiet, które swoją postawą i czynami były w stanie czynić życie więźniarek odrobinę znośniejszym, lżejszym a nawet weselszym.
To swoisty hołd oddany przez autorkę swym koleżankom, z których wiele nie doczekało pierwszego dnia wolności.

Ta lektura przypomniała mi moją wizytę w Państwowym Muzeum na Majdanku. Mimo, iż minęło od niej kilka lat ciągle mam w głowie obrazy, które wtedy zapisały się w mojej pamięci. Teraz wróciły ze zdwojoną siłą. Ale żeby pamiętać trzeba poznać prawdę. Dlatego gorąco zachęcam Was do lektury "Nieba bez ptaków".