Niebieski ptak recenzja

"Życie płynęło pod znakiem imprezek i zarabiania kasy.
Najlepiej było połączyć te dwie sprawy.
Mnie się to udawało."

Jak głosi napis na tylnej okładce książki "Niebieski ptak" jest to powieść "pełna pikanterii i rubasznego humoru wspomnienia cinkciarza, po mistrzowsku oddające absurdy peerelowskiej rzeczywistości lat siedemdziesiątych i osiemdziesiątych".

Mimo, że urodziłam się kilka lat po roku 1989, kiedy to nazwa naszego państwa zmieniła się z Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej na aktualną i PEWEXy znam tylko z opowieści, lubię czytać o tamtych czasach, gdyż historia zawsze była jednym z moich ulubionych szkolnych przedmiotów.

Książka Piotra Wojasza jest autobiografią, prowadzona w narracji pierwszoosobowej i nie zawiera praktycznie żadnych dialogów. W czasie lektury poznajemy z pierwszej ręki życie autora, po raz pierwszy spotykamy się z nim w latach pięćdziesiątych, gdzie opisuje swoje rodzinne życie, które nie było zbyt kolorowe.

Przez 413 stron miałam okazję przenieść się w czasie i przekonać się, jak życie toczyło się w czasach PRL-u. Miałam nadzieję na to, że dowiem się czegoś nowego, czegoś z czym nie spotkałam się dotąd na lekcjach historii prowadzonych przez nauczyciela. I spotkałam się.
Z opisami erotycznych przygód autora. Nie wiem, czy było to to czego oczekiwałam po „Niebieskim ptaku”.

Byłam ciekawa, dlaczego ta powieść została nazwana „Niebieskim ptakiem”. W poszukiwaniu odpowiedzi skorzystałam z pomocy Internetu i oto czego się dowiedziałam: „niebieski ptak – człowiek żyjący z pracy innych, lekkoduch, darmozjad”. Ta nazwa została bardzo trafnie nadana.

Podsumowując.

Z trudem dobrnęłam do końca książki. Dlaczego? Przede wszystkim było to spowodowane ciągłym tekstem. Nie przepadam za powieściami, w których dialogi nie mają miejsca. Po drugie – momentami niesmaczne były opisy erotycznego życia Piotra Wojasza, jak już wcześniej napisałam, nie tego po tej książce oczekiwałam i to mnie zawiodło.
Zdarzały się oczywiście dobre momenty, podczas których śmiałam się do rozpuku, ale było ich naprawdę mało. Przyjemnie czytało mi się o miejscach, które albo są w mieście w którym mieszkam, albo z nimi sąsiadują.
Polecam osobom, które chciałyby poznać drugą stronę peerelowskiej rzeczywistości, lecz również nie polecam osobom, które nie przepadają za tego typu literaturą, ponieważ wynudzą się niemiłosiernie.