Niebieski ptak recenzja

Joyce Carol Oates to jedna z tych współczesnych pisarek, których z niecierpliwością czekam na nowe publikacje. Jej książką pod tytułem Niebieski Ptak została opublikowana we Włoszech. Joyce Carol Oates to nie tylko moim zdaniem, ale także dla krytyków i naukowców jeden z najważniejszych głosów współczesnej literatury. Jej książki, a jest ich bardzo wiele, są zawsze inne, za każdym razem mają inną duszę. Żaden inny pisarz nie potrafi tak dobrze poskładać pewnych ludzkich uczuć. Doskonale łączą romantyczne postacie i okrutne osobowości. Nie boi się przesuwać fabuły poza granice, które często przerażają wielu pisarzy. Udaje jej się też jednak nie popaść w banał okrucieństwa, czego wielu pisarzy niestety nie potrafi.
Niebieski Ptak jest napisany w pierwszej osobie i dlatego jak to często bywa, wydaje mi się, że książka jest bardziej prawdopodobna i czuję o wiele głębszą miłość do niektórych postaci. Sparta w hrabstwie Herkimer w stanie Nowy Jork w 1987 roku to początek naszej historii. Sytuacja jak wiele innych: rozdzielona rodzina, matka przeciwko ojcu, z dwójką dzieci, ale to tylko pozory. Już po kilku stronach dowiadujemy się, że zabójstwo jest tym, co niepokoi życie narratorki, Kristy, jej rodziny i rodziny ofiary.
Wszystko kręci się wokół tej zbrodni, historia cofa się nieco w czasie, potem znowu nieco do przodu i tak dalej, aż do końca. Na początku jest Krista, która opowiada historię, a następnie zostawia słowo na kilka rozdziałów Aaronowi, synowi ofiary, zabierając go z powrotem w samą porę, by dokończyć swoją historię. Może to zabrzmieć jak nudna i zupełnie nieciekawa fabuła, ale jeśli Joyce Carol Oates opowiada historię przez prawie 500 stron to musi być powód. Wszystkie te szczegóły, które początkowo wydawały się tak nieistotne podczas śledztwa w sprawie morderstwa, jak to, co wydarzyło się wiele lat wcześniej, nawet dla ofiary, ale i dla odległego obserwatora, staje się w końcu całym rdzeniem książki, strukturą trzymającą wszystko razem i składającą się w spójną całość.