Nocny ogrodnik recenzja

Czy z literatury dziecięcej lub młodzieżowej się wyrasta? Moim zdaniem nie, ale jeśli się mylę, to dziękuję za to, że do tej pory nie dojrzałam na tyle, żeby przestać sięgać po lektury ze wspomnianych kategorii. W przeciwnym razie nie trafiłabym na cudo, jakim okazał się „Nocny ogrodnik” napisany przez Jonathana Auxiera.
Już od pierwszych stron książka rozsiewa wokół czytelnika aurę tajemniczości podszytej nieokreślonym złem. Towarzyszymy dwójce dzieci, rodzeństwu, które przemierza pola, lasy i wsie w drodze do posiadłości państwa Windsorów. Za każdym razem, kiedy tylko poproszą kogokolwiek o wskazanie właściwego kierunku podróży, spotykają się z odmową pomocy i słowami, które mają wpłynąć na zmianę celu ich wyprawy. Jednak Molly i Kip niestrudzenie zmierzają w obranym wcześniej kierunku.
Ostatecznie docierają tam, dokąd zmierzali. Stara willa, zaniedbane budynki gospodarcze i ogród, o który nikt nie dba. Nad tym wszystkim góruje potężne drzewo. Ogromne, z powykręcanymi gałęziami, bez życia, emanujące martwotą. Wygląda jak zrośnięte z domem. Jakby wzajemnie podpierały się na sobie, ledwo stojąc.
Pani domu, choć bardzo niechętnie, jednak zgadza się przyjąć rodzeństwo pod swój dach. W zamian za swą służbę mają otrzymać nocleg i wyżywienie. Nie zaznają jednak spokoju. Odgłosy kroków rozbrzmiewające w otulonym nocą domostwie. Ślady zabłoconych buciorów, które codziennie rano trzeba zmywać z podłóg. Sterty suchych, gnijących liści wokół drzewa, które wciąż pojawiają się w tym samym miejscu. Ogród usiany dziwnymi, podłużnymi kopczykami.
Na dodatek ten obraz. Rodzina Windsorów wygląda na nim tak promiennie, zdrowo, odmiennie, żywo…
Noce wypełnione zmaltretowanym snem. Strach depczący po piętach. Uczucie czyjejś obecności za plecami. Gęsia skórka, od której włoski na karku stają dęba. Obawa, że nigdzie nie można czuć się bezpiecznie. Ta książka połyka czytelnika w całości i wypluwa dopiero z końcem ostatniego zdania. Tajemnica i zło, stale kryjące się pod podszewką codzienności, nie pozwalają nawet na wzięcie głębszego oddechu.
Wszystko przez ludzką zachłanność i brak umiaru. Nie wszystkie pragnienia powinny zostać zaspokojone. Tęsknota, ból, pustka i brak mają swoje miejsce w życiu każdego człowieka. Trzeba pozwolić im istnieć i przebrzmieć. A magia? Niekoniecznie musi być dobra…