Pan Pip recenzja

„Pan Pip” Hansa Koppela to niewielkich rozmiarów książeczka a jednak jej przekaz jest bardzo duży. Przenosimy się do lat 90tych XX wieku. Trafiamy na egzotyczną wyspę Bouganville, pięknie rozlokowaną między plażą i dżunglą. Czyż to nie raj na Ziemi? Niestety nie. Wybuch wojny domowej oraz konflikt między separatystami a rządem doprowadza do ewakuacji urzędników i medyków oraz blokady wyspy. Dla rdzennych mieszkańców zaczyna się dramatyczny okres pełne strachu, niepewności, cierpienia. Jedynym białym człowiekiem, który nie wyjechał jest Pan Watts - nauczyciel. Kiedy jest to możliwe zaczyna prowadzić lekcje z literatury, które szybko trafiają w gust tamtejszym dzieciom. Wśród nich jest narratorka tej książki - kilkunastoletnia Matylda. Podobnie jak inni, jest świadkiem okrutności wojny, ale dzięki książkom, zwłaszcza „Wielkim nadziejom” Dickensa może łatwo oderwać się od przyziemnych problemów i marzyć o lepszym życiu. W pewnym sensie jest to książka z pogranicza jawy i snu. W czasie lektury granice się zacierają a rzeczywistość kontrastuje z wytworami wyobraźni. Dokąd to doprowadzi naszą bohaterkę? Czy tam gdzie chciała? Język i styl nie należą do wylewnych, ale to właśnie ta oszczędność i prostota ujmuje. Poza tym kreacje bohaterów są wielowymiarowe i złożone a czytanie nie obejdzie się bez silnych emocji i wzruszeń. Książka doczekała się ekranizacji i licznych nagród, w tym Commonwealth Writers’ Prize czy nominacji do Bookera całkowicie zasłużenie. Niebanalna, magiczna, urzekająca baśń dla dorosłych. Polecam serdecznie!

Moja ocena: 5,5/6