Historie osobiste recenzja

Sukienka, szmatka, czapka. Zwykła rzecz, ot nic nieznaczący przedmiot, które w normalnych warunkach nic nie znaczy. No właśnie w normalnych, to słowo klucz. W Auschwitz Rovensbruck, czy na Majdanku przedmiot otrzymywał nowe życie. W tym strasznym miejscu był rzeczą pożądaną, wręcz najważniejszą i nadającą sens życiu w obozie. Jednak każda rzecz związana jest z człowiekiem. Jedno bez drugiego nie istnieje. Te swoiste zespolenie pozwala nam czytelnikom spojrzeć na dany przedmiot i historie z zupełnie innej, dotąd nieznanej perspektywy.

Rzeczy osobiste, to ważna pozycja, która powinien przeczytać każdy, który, choć w małym stopniu czyta literaturę obozową. Nie inaczej jest z kolejną książką autorki. Historie osobiste stanowią niejako dopełnienie poprzedniej pozycji. Tutaj na pierwszy plan wysuwają się wspomnienia, tych, którzy przeżyli wojenną zawieruchę. Jedenaście wywiadów, jedenaście wspomnień, które koncentrują wokół wyglądu, cielesności i poczucie godności w nieludzkich warunkach.

Choć takie nazwiska jak Leon Weintraub czy Alina Dąbrowska są znane każdemu, kto choć raz czytał jakiekolwiek wojenne wspomnienia, to po raz pierwszy poznajemy obozowe historie z innej strony. Tutaj nie same rzeczy "mówią", ale ich właściciele. W swoich rozważaniach kilkukrotnie wracają do bolesnych sytuacji, w których to właśnie przedmioty dawały iskierkę nadziei. Po latach czapka, skrawek materiału, czy kawałek więziennej sukienki stanowią obok wspomnień jedyną pamiątkę jaka pozostała po obozie koncentracyjnym.

Ta krótka, bo tylko dwustronicowa lektura stanowi niepodważalne świadectwo tamtych dni. Podczas lektury, czytając wywiad po wywiadzie, czułam, jak w moje serce wlewa się ciepło. Poczułam taki spokój, a jednocześnie wielką odpowiedzialność, bo zaproszona zostałam do bardzo intymnego świata. Świata, w którym nie ma już miejsca na złość, rozczarowanie czy smutek. Jest tylko cieple spojrzenie bohaterów, ich bezpieczne dłonie i czuła, choć nie łatwa historia.

To wielka sztuka pisać o rzeczach, które przesiąknięte są krwią. Autorce z wielkim szacunkiem i pokorą pisze o tym, o czym każdy z nas zapomina.