Red, White & Royal Blue recenzja

Kojarzycie te książki, o których jest głośno i każdy chce je przeczytać, ale jak nie sięgnie po nie zaraz po premierze, to później się o nich zapomina i albo sięgnie się po nie kilka lat później zupełnie z przypadku, albo już nigdy nie pozna się tych historii. Red, White and Royal Blue była właśnie taką książką w moim przypadku. Gdzieś tam przy okazji swojej premiery, chodziła za mną ta historia, a później totalnie o niej zapomniałam, aż ostatnio trafiłam na nią na Legimi szukając sobie jakiegoś audiobooka aby zabić czas w pracy i zdecydowałam, że w sumie to może być, bo pamiętałam że trochę osób ją polecało.

Początek relacji Henrego i Alexa bardzo mi się podobał, czułam się zaciekawiona nimi i tym w jakim kierunku to wszystko pójdzie. Muszę tu przyznać, że bohaterowie zostali wykreowani na wysokim poziomie, świetnie się ich obserwuję z boku, poznając ich sposób myślenia względem otaczającego świata, podejście do rodziny oraz to jak sobie radzą z problemami. Bardzo fajnie było wniknąć w taki lekko polityczny świat i obserwować z boku jak się w takim świecie żyje, jak się żyję w takiej rodzinie, gdy trzeba uważać na każde słowo wypowiedziane publicznie i każde zachowanie, bo przecież do skandalu droga jest całkiem krótka. I tu było świetnie pokazana jak młodzi bohaterowie sobie z tym radzą, jak są w stanie obejść pewne rzeczy, by móc zdecydować się na inne i w sumie jak się w tym wszystkim razem dobrze bawią.

Wracając do relacji im dalej w las, tym dla mnie większy niesmak. Po prostu nie czułam klimatu tych wszystkich uniesień, zrobiło się tam totalnie luźno o ile nie nawet gwałtownie, aż czułam że się w tym gubię i przestało mi się podobać to jak chłopaki poznawali siebie nawzajem. O ile początki były nieśmiałe i to mi się podobało, to spokojne wzajemne odkrywanie siebie, tak dalej było tylko byle szybko, byle poczuć zaspokojenie. Nie zbyt pasował mi tu też język podczas scen zbliżeń

Finalnie książka nie porwała mnie na tyle by zostać w moim sercu na dłużej. Ot taka historia na przeczytanie, uśmiech i zapomnienie, przynajmniej dla mnie. Jestem też w stanie w zupełności zrozumieć dlaczego podoba się innym ale inni to nie ja.