Nikt, tylko my recenzja

Kiedy przed laty Jerzy Stuhr brawurowo wykonał w Opolu piosenkę "Śpiewać każdy może" rozbawił publiczność do łez. Nie przypuszczał zapewne, że tekst tego utworu na stałe zagości w naszej popkulturze.
Siadając do tej recenzji w głowie cały czas kołatała mi się ta chwytliwa melodia, a pod nosem nuciłam sobie: taki oto tekst: pisać każdy może, trochę lepiej lub trochę gorzej...
Wydać książkę może to dziś nie problem. Wielu zrobi wszystko aby zobaczyć swoje nazwisko na okładce.
Podziwiam odwagę tych śmiałków, ale szczerze powiem, że wielu debiutantów porywa się z motyką na księżyc brawurą i pewnością siebie tuszując braki warsztatowe i brak dopracowanych pomysłów na fabułę.

Taka tez jest powieść Laure van Rensburg "Nikt tylko my". W zamyśle miał to być brawurowy i mroczny thriller a wyszła mało interesująca opowiastka, napisana prostym, niewyszukanym językiem (choć może to kwestia tłumaczenia).
Intrygujący początek szybko przechodzi w akcję pełna absurdu a w motywacje bohaterów, która pchnęła ich do działania jakoś trudno uwierzyć.
Kiedy Elle i Steven decydują spędzić uroczy weekend w domku położonym w środku lasu, z dala od cywilizacji nic nie zapowiada sekwencji zdarzeń, która się wydarzy.
Romantyczny weekend dla jednego z nich staje się walką o przetrwanie gdzie agresorem okazuje się osoba do tej pory uważana za bratnią duszę. Zemsta, bowiem zaplanowana w najdrobniejszych szczegółach jest jak narkotyk; wciąga i odurza.

Nie uwierzyłam w tę historię i choć miała ona intrygujące momenty (nieliczne niestety) to ostatecznie rozczarowała mnie okrutnie. Trochę więcej pracy, cierpliwości i pokory a autorka mogłaby swój debiut zaliczyć do udanych. Tak się jednak, w mojej ocenie, nie stało.
Wiadomo jednak, ze o gustach się nie dyskutuje i to, że ja nie zachwyciłam się tą książką nie oznacza, że inni będę równie surowi w ocenie.
Nie pozostaje Wam nic innego jak sprawdzić to samemu. Ja jednak nie zostanę fanką Laure van Rensburg choć czuję, że autorka nie powiedziała jeszcze ostatniego słowa. Bo nic tak nie uzależnia jak sława, spotkania autorskie i wizja literackich nagród.