Nic do stracenia recenzja

Druga część książki o losach Lutosławy Karabiny, która tym razem stanie przed nie lada wyzwaniem.

Luta po ostatnich wydarzeniach, postanowiła osiąść na stałe w Polsce i zając się dziećmi. Żegna się z pracą na platformach i przyjmuje posadę w Wojsku polskim.
Niestety pewnego dnia, otrzymuje wiadomość, iż jej ukochany dziadek Tunahan Karabina nie żyje. Zwyczaj turecki, każe jak najszybciej pochować zmarłego, więc była komandoska, zabiera dzieci i lecą do Turcji, aby ostatni raz spotkać się z osobą, która miała największy wpływ na nią. Wiadome jest, że nieważne co zaplanujesz, to i tak to walnie z hukiem, a jak coś ma pójść nie tak, to na pewno właśnie tak pójdzie. I tak właśnie się dzieje. Lutosława przewidziała wszystko, ale o tym nie pomyślałaby nawet w najgorszych snach, a co dopiero gdyby mogła do tego dopuścić. Jednakże stało się najgorsze z możliwych.

Po tym fakcie poznajemy kobietę, która nikomu nie popuści, a jeśli ktoś jej wejdzie w drogę, celowo lub przypadkiem, to niestety nie ma żadnych szans. Czyli kobieta zemsta.

W tej części poznajemy również jej kolegę po fachu Borysa, który ni stąd, ni zowąd pojawia się i ofiarowuje swoją pomoc. Luta podchodzi do niego początkowo nieufnie, ale nie ma możliwości wykonania sama, tego co zaplanowała, więc niechętnie, ale przyjmuje pomoc. I tak z samotnego wilka staje się współtowarzyszką.
Szatan nie jest pozytywnie nastawiony do pomysłu i wietrzy jakiś podstęp, ale Borys jest bardzo zaangażowany i pomocny, więc nie ma podstaw do tego, aby mu nie ufać. Były glina musi i tak skupić się na innych problemach, gdyż ktoś próbował zamordować w więzieniu jego syna, a jego stary policyjny nos mówi mu, że to wszystko się nie klei i jak pieprznie, to tylko raz.

Ta część jest jeszcze lepsza od poprzedniej. Wiele się dzieje i akcja nieustająco się przenosi. Jesteśmy w Turcji, Berlinie, Norwegii. Nudy nie ma. Luta ma plan i ten plan wciela z niemiłosiernym dla wszystkich skutkiem.

Niestety muszę się przyznać, iż nie raz pomyślałam, że Przemysław Piotrowski naprawdę odjechał z pomysłami i daleko go poniosło, bo wiele rzeczy dla mnie było niemożliwych. Jednak nie. Jak zwykle autor podszedł bardzo profesjonalnie do tematu. I tak. Postać Luty jest wzorowana na jego koleżance, która służyła w wojsku i nie takie rzeczy robiła... (mniej wiemy, lepiej śpimy). Luta na platformie. Skąd tyle wiedziała, na temat jakby nie było męskiego zawodu?!. I tu przychodzi sam autor, który wyjaśnia, iż na platformach wiertniczych pracował i może niejedno na ten temat powiedzieć, więc żadne z historii z palca nie są wyssane.

Książka petarda. Bardzo szybko się czyta, wręcz pochłania, a Luta nie pozwala nam na chwilę wytchnienia. Książka, która w moim notowaniu zajmuje jedno z czołowych miejsc.