Dom Nieba i Oddechu. Część 2 recenzja

Recenzja zbiorcza zarówno dla pierwszej jak i drugiej części "Domu nieba i oddechu".

Pamiętam, jak sięgnęłam po "Dom Ziemi i Krwi" i to, że to z jej powodu założyłam konto na tym portalu, aby tylko przekazać jaką perłą czytelniczą dla mnie się stała i ile emocji we mnie obudziła. Z niecierpliwością wyczekiwałam na kolejny tom, a kiedy ten się ukazał... no cóż. Początkowe fajerwerki w miarę lektury wygasały, gdzieniegdzie jeszcze łapały chwilową iskrę.

Po emocjonującym finale DZiK, w końcu mamy szansę poznać rutynę w życiu codziennym Bryce i Athalara. Nie trwa to jednak długo i główni bohaterowie oraz ich przyjaciele zostają wciągnięci w polityczną rebelię. Nawiązań do Daniki, także nie zabraknie (kocham ją całym sercem, serio!). I chociaż akcja wydaje się wartka, to miałam nieustanne wrażenie, że ciągnie się ona jak makaron spaghetti. Niby coś się dzieje, ale wiecie. To szybko ostudziło mój zapał. Znalazłam też kilka luk logicznych, na przykład wszyscy szukają osoby X, ta nagle pojawia się w miejscu Y, związanym z głównymi bohaterami i nikt się nie domyślił, że jest to poszukiwana zguba?

Poza tym nie mam nic do świata przedstawionego- jest ogromny i interesujący, świat fantasty przenika się ze światem rzeczywistym, a całość tworzy spójną całość i ciekawy system hierarchii. Warto zwrócić uwagę na system polityczny przedstawiony w książce.

Mam jednak parę "ale" do głównych bohaterów. Bryce i Athalar postanawiają wstrzymać się ze przeniesieniem swojej relacji na stopień cielesności. I to jest okej. Ale nie podobało mi się w żadnym stopniu, fakt, że zachowywali się przy tym jak para nastolatków, wkraczających w dojrzewanie. Ciągłe pojękiwanie, że już nie mogą wytrzymać, że nie dadzą rady. By za chwilę znów narzekać "ale mamy przecież umowę". Dodam, że te utyskiwania pojawiają się praktycznie przy każdym spotkaniu tej dwójki. Kiedy już jednak dochodzi pomiędzy nimi do zbliżenia, to matko... to nie są wysublimowane sceny, niekiedy przekręcałam kartki, ponieważ nie mogłam dać rady. Oceniam je nisko, zbędne opisy, dziwne nazewnictwo... Jestem po prostu na nie.

Chwilę uwagi warto poświęcić Ithanowi oraz Ruhnowi. Zaskoczyłam się pozytywnie, ci bohaterowie rozwinęli się względem pierwszego tomu, a ich wątki były intrygujące.

Wiedziałam, że finał powieści będzie wartki, że autorka nie lubi zostawiać czytelników z pustymi rękoma. I owszem tak było, ale tylko do pewnego momentu. Nie wiem, jak za bardzo mam się czuć, z faktem, że Maas nawiązała do Dworów (sama ich nie czytałam). Niby pomysł wydaje się być atrakcyjny, ale co z czytelnikami, którzy nie sięgnęli po wcześniejsze dzieła? Tu czuję pewien niedosmak.

Po kolejne tomy sięgnę pomimo wymienionych niedociągnięć, ten świat ma coś w sobie i wciąga.